Heimilisritið - 01.07.1954, Qupperneq 5

hérna — í dimmunni og rykinu
((
— og ...
Hún ætlaði að segja eitthvað
fleira, en hætti svo við það og
leit niður. Svo greip hún kúst,
sem stóð í horninu og skauzt
upp stigann, fram hjá mér.
Þetta smávægilega atvik leið
brátt úr huga mér, en þegar ég
gekk upp stigana um kvöldið og
varð litið á pottblómin í glugg-
uin og handrið'um, fór ég allt í
einu að hugsa um, hvort það
gæti verið, að þessi blóm ættu
bágt.
Það var þessi sama stúlka,
sem færði mér kaffið morguninn
eftir. Það væri synd að segja, að
hún væri leikin í þjónustubrögð-
unum. Eg hélt, að' hún ætlaði
aldrei að þora inn að rúminu, og
þegar hún setti bakkann á nátt-
borðið, velti hún vatnsglasinu
um koll. Hún þurrkaði blevtuna
með fumkenndum handtökum
og ætlaði svo að læðast burt.
Mig langaði til að kvnnast
þessari stúku ögn nánar.
„Bíð'ið þér við andartak.
Osköp liggur your á,“ kallaði ég
glaðlega.
Henni varð dauðhverft við
ávarpið. Samt stanzaði hún og
stóð eins og dæmd á miðju gólfi
og beið þess, sem verð'a vildi.
„Svo að yður þykir gaman að
blómum?“ sagði ég.
Hún leit ui>p og' horfði spyrj-
andi á mig, var sýnilega að
brjóta heilann um, hvort nokk-
uð viðsjárvert byggi undir þess-
ari spurningu. Svo svaraði hún
játandi.
„Eruð þér Reykvíkingur?“
spurð'i ég.
„Nei, ég er að vestan.“
„Eigið þér heinia ennþá'fyrir
vestan?“
„Nei. Pabbi fékk taugagigt og
við urðum að hætta að búa. Og
svo ... og svo . ..“ — orðin
komu slittrótt. „Og svo fluttust
pabbi og mamma til Palla bróð-
ur á Eyrarfirði ... og ég fór
hingað suður til að fá eitthvað
að gera.“
„Ræktuðuð þér blóm, þegar
þér voruð fyrir vestan?“
„Blóm? Ég? Nei, þess þarf
ekki þar. Þau eru bara alls stað-
((
ar.
„Jæja, nú er vorið að koma.
Er ekki skemmtilegt þá fyrir
vestan?“
„Jú,“ — og nú sá ég í fyrsta
skipti áhugabjarma lýsa þessi
stóru, blágráu unglingsaugu.
„Segið mér, hvernig það er.“
Hún brosti örlítið og gekk
jafnvel skrefi nær. Hún varð
nærri því barnslega áköf í frá-
sögn sinni.
„Fyrst kemur lambagrasið á
Stekkjarhólinn og fífillinn undir
JÚLÍ, 1954
3