Heimilisritið - 01.07.1954, Síða 25

Saga eftir Valentine WiUiams
ALTARI SEKHMETS
Hún snart hikandi kalda og gráa graníthönd
Sekhmets, sem hélt um veldissprotann. ... Og
undir skini mánans, sem varpaði grágrsenum
bjarma á andlit gyðjunnar, mættust varir þeirra
ÞAÐ FER mörgum sögum af
þeim ítökum, sem hinir fornu
guðir Egypta hafa enn þann dag
í dag, sagði vinur minn Finu-
cane; blá augu hans litu undan
skugga sólhlífarinnar yfir eyði-
merkurdalinn umhverfis Thebe.
— Hvað mér sjálfum viðvíkur,
mun ég gæta þess að' hafa þá
ekki að spaugi.
Við liölluðum okkur aftur
uppi í brattri brekkunni ofan við
gamla musterið á hjallanum, en
það hafði Hatshepsut drottning
látið reisa á sinni tíð.
Eg brosti vorkunnlætislega.
— Nei, heyrðu mig nú, þú ætlar
þó ekki að segja mér, að eftir
tuttugu ára fornleifagröft hér í
Egyptala-ndi trúirðu ennþá þjóð-
sögunni um það, að Harus með
fálkahausinn og Anubis með
sjakalatrýnið hafi áfram sín á-
hrif — eð'a dýrasafn forn-
egypzkrar guðatrúar yfirleitt.
— Ja, hvað þá snertir — það
eru reyndar allt saman velvilj-
aðir guðir, allir hér í fornmenn-
ingu Nílardalsins þekktu svip
þeirra, mælti Finucane. Er það
skrýtið, að þetta frumstæða og
saklausa fólk dýrkaði kúna, sem
gaf því mjólk, eða tigulegan
fálkann — sjáðu, þarna flýgur
nú einn! — þar sem það þekkti
hann og þótti vænt um hann?
Eða þá ljónið og krókódílinn,
sem það óttaðist!
— Ya Hussein! hrópaði hann
í átt til yfirmanns uppgrafar-
anna, sem var hávaxinn og
kraftalegur, málmbrúnn í kakí-
skyrtu og reiðbuxum.
Fyrir neðan okkur, við' rætur
hallans þar sem við stóðum, lá
þéttur mökkur af ryki, en það-
an barst falskraddaður söngur
arabisku verkamannanna, sem
gengu fram hjá í endalausri hala-
rófu; á höfðum sér báru þeir
JXJLÍ, 1954
23