Heimilisritið - 01.07.1954, Page 26

riðnar körfur, fullar af sandi og
möl frá gryfjunum. Sheikinn,
foringi þeirra, laut yfir upp-
höggna malarhrúgu fulla af forn-
leifabrotum úr steini og tré; öðru
hverju kom hann auga á litaðan
mannara eða gipskalk, jafnvel
liönd af múmíu.
Söngurinn hélt áfram: Eg hat-
ast við heitan daginn — nef-
hljóð söngsins rann saman við
tramp nakinna fóta á mölinni:
Minn hugljúfi er flúinn frá mér,
en einsöngsrödd hljómaði inn á
milli: Brunnvindu sný ég, en
hjartað berst hratt, unz kórinn
tók aftur við: Minn hugljúfi er
flúinn frá mér.
Vinur minn hrópaði til verk-
stjórans: — Fari það og veri!
Segðu þehn, að þeir eigi að' víkka
gröfina en ekki að dýpka hana!
— Ya Effendi, anzaði Abdul
Hussein mæðulega. — Þetta lief
ég sagt þeim, en sjáið þér bara,
samt grafa þeir niður á við,
þrjótarnir, enda af léttúðardrós-
um komnir.
Vinur minn sendi nú einnig'
frá sér tóm gífuryrði og formæl-
ingar til verkamannanna, sem
aðeins litu við og brostu undr-
andi að þessari miður vingjarn-
legu orðgnótt herra síns.
— Etla! (Herðið ykkur) —
mælti Finucane að lokum og
settist aftur við hlið' mína.
— Þú svaraðir ekki spurningu
minni, sagði ég og hallaði mér
letilega aftur á bak. — Hvað
kemur þér til að trúa því, að
guðir Fornegypta búi enn yfir
mætti sínum?
Finucane byrjaði í rólegheit-
um að troða í veltilreykta píp-
una sína.
— Þegar ég kom til Egypta-
lands í fyrsta skipti, fyrir rúm-
um nítján árum, til þess að grafa
hér ásamt prófessor Vandeleur
handan við konungagrafimar —
kynntist ég manni einurn á hót-
eli í Luksor; við getum nefnt
hann Donald Stewart. Eg neydd-
ist til að dveljast mestmegnis
um kyrrt á þessu hóteli um mán-
aðartíma, því að gamli prófess-
orinn minn hafði fengið háls-
veiki á ferð sinni um Italíu. Eg
varð vinur Stewarts, og hann
sagði mér þá sögu, sem ég nú
ætla að segja þér.
Stewart var ofur venjulegur
náungi, rétt eins og við' hinir,
en mjög vel á sig kominn, og
hann hafði — hm — áhrif á
konur. Auk þess bjó þarna á hót-
elinu ung frú, einhver aðdáan-
legasti kvenmaður, sem ég hef
fyrirhitt; ég hef gleymt því, hvað
hún hét, en við getum nefnt
liana Mary Barton.
Maðurinn hennar hafði orðið
eftir heima í Englandi, hann var
24
HEIMILISRITIÐ