Heimilisritið - 01.07.1954, Blaðsíða 27

kaupsýslumaður og áreiðanlega
vel efnum búinn, því hún var
óvenjulega vel búin — eitt
kvöldið' sáum við hana með
perlufesti um hálsinn, sem áreið-
anlega hefur verið nokkurra þús-
unda punda virði.
Það eru nú rúm nítján ár síð-
an, en ég sé hana greinilega fyrir
mér, eins og við hefðum hitzt í
gær. Hún var fjarska hlédræg,
gekkst ekki upp við gleðilæti og
vildi helzt vera ein, gleðjast við
sólskinið' og blómin og allt þetta
furðulega líf við Níl, sem birtist
þarna á þrepum hótelsins.
Stundum sat ég hjá henni að
kvöldi, og hún sagði mér frá lífi
sínu í Englandi. Hún hafði haft
lungnabólgu, og læknarnir höfðu
ráðlagt henni að fara hingað suð-
ur eftir.
Allir á hótelinu höfðu miklar
mætur á henni, en Donald Stew-
art meiri en nokkur annar. Hún
hafði viðað að sér safni af bók-
um um egypzk frteði, og daglega
fór hún og Stewart — því hann
lagði stund á fornfræði eins og
ég — vfir Níl til hótelsins í
Felucca, héldu síðan áfram á
ösnum til Ramesseum, Medinet
Habn eða inn í Konungadal.
Stewart var vel heima í þessum
hlutum, og hvaða kona tók ekki
ungan lærðan mann sem leið-
sögumann, fram yfir árans inn-
fæddu túlkana, sem varla kunna
tvö orð í ensku óbrengluð og
þjást af linnulausum lófakláða!
Það' var hann Lazenby gamli,
sá sem birti hið fræga papyrus-
handrit um æðstaprestinn
Senubbeb — þú kannast við
hann, er það ekki? — liann
dvaldist við að endurskrifa
rúnaristur í klettagröfunum við
Qurna — það var sem sagt gamli
Lazenby, sem fyrstur vakti at-
liygli mína á því, sem var að
gerast. Við sátum úti í hótel-
garð'inum um sólarlagsbilið, frú
Barton, Lazenby og ég, og vor-
um einmitt að ræða þá hluti,
sem fengu mig til að minnast á
þetta nú, nefnilega afl hinna
fornu egypzku guða, sem enn
má sín svo mikils.
— Þeir hljóta að hafa verið
fjarska trúhneigð þjóð, þessir
fornegyptar, sagði frú Barton,
að eiga öll þessi glæsilegu must-
eri fyrir Amon-lía, Hathar og
alla hina guðina.
— Eg virði ekki þau trúar-
brögð mikils, mótmælti Lazen-
by, sem voru það afturhaldssöm
að viðhalda öllurn erfðavenjum
breytingalaust, og þeir guðir,
sem þeir tilbáðu og óttuðust,
voru engar tignarlegar stærðir,
heldur vondir og hættulegir eins
og til dæmis Sekhmet, gyðjan
með ljónshöfuoið, sem var sér-
JTJLÍ, 1954
25