Heimilisritið - 01.07.1954, Qupperneq 40

„ITvar hefurðu verið? Hvað
gerðuð þið? Drekkur Jim bjór,
eða hvað? Fóruð þið í bílferð út
í sveit? Hvað skeði?“ Við þess-
um spurningum langaði mig að
fá svör. En ég bar þær ekki fram.
af því þetta var of viðkvæmt
augnablik okkar í milli. Ef mér
yrðu nokkur mistök á, myndi
þessi stund aldrei bjóðast fram-
ar.
Hún kom inn og settist í stól-
inn andspænis mér.
„O, mamma, það var dásam-
legt.“
„Því get ég trúað, elskan,“
sagði ég. „Eg öfunda þig. Eg
myndi gefa mikið til að geta lif-
að upp aftur mitt fyrsta ball —
og allt —“ Eg sagði ekki meira.
Ilún var aðeins fjórtán ára, en
hún átti rétt á sínum einkamál-
um.
ÉG STÓJJ UPP og sagði:
„Komdu nú, vina, við skulum
fara að hátta. A morgun geturðu
sagt mér betur frá öllu.“ Ég
kyssti hana á ennið. Hún
hnykkti höfðinu aftur á bak og
tók utan um mig. „Mamma, þú
ert ágæt, ég var hrædd um, að
þú myndir skamma mig. Við
tókum ekki eftir því, hvað
klukkan var orðin margt — við
ókum út í garðinn um stund —
og — við — vorum að rabba
saman — þú veizt, hvernig það
66
er —
„Já, ég skil það,“ sagði ég.
„Farðu nú að hátta og láttu þig
dreyma vel.“ Ilún hljóp upp
stigann. Niður þennan stiga
hafði hún komið fyrir fimm tím-
um, eins og hvítur engill. Nú var
hún komin upp aftur og var enn
lík engli. Kjóllinn var dálítið
krvpplaður að vísu, en allt var
i bezta gengi. Einnig okkar í
milli.
Það var nógur tími seinna að
vara við því að „fara of langt.“
Sumum finnst máske, að ég
hefði átt að gera það' áður en
hún fór á sinn fvrsta dansleik
með eldri pilti. Ég held ekki.
Þeir, sem gleggst skil kunnu á
þessum málum, höfðu jafnan
sagt: „Bíðið þar til barnið lætur
sjálft í Ijós áhuga á kynferðis-
málum, áður en þið farið að' út-
skýra þau fyrir því. Bíðið þar
til þau eru reiðubúin að hlusta.“
Ég hafði farið að þessu ráði, að
því er Dídí snerti, frá því er hún
spurði fyrst: „Hvaðan koma
börnin?“
Nú var hún kona — ung að
vísu, en þó nógu gömul til að
verða þunguð, og nógu gömul til
að þekkja þá hvöt líkarna síns,
sem gerði getnað mögulegan. Nú
myndi hún skilja um hvað ég
væri að tala, þegar ég segði
38
HEIMILISRITIÐ