Heimilisritið - 01.07.1954, Blaðsíða 65

ég mér að skoða í ferðatöskuna þína.
Þar var engin rakvél. Og ég veit vel, að
það fer enginn almennilegur maður í
ferðalag, án þess að hafa með sér rak-
áhöld.“
„Mér þykir þú segja nokkuð!“ sagði
ég. „En hvað varstu að gera niður í
kolakjallara?"
„Það var nefnilega þannig," sagði
Eddi, settist á dívanbrúnina og dingl-
aði litlu, grönnu og beinaberu fótun-
um. „Ég hcf lengi ætlað mér að hefna
mín á henni Jósefínu gömlu með því að
lóga kattarófreskjunni hennar. Og svo,
þegar ég sá þetta þarna uppi, ákvað ég
að slá tvær flugur í einu höggi. Ég ætl-
aði að nota búrhnífinn til þess, en ég
missti af honum áður en ég gat gómað
kattarófétið. Þegar ég svo sá kvikindið
í kjallaranum, sá ég glytta á eittlivað í
kolunum. Það var þá rakhnífurinn þinn.
Hann var allur klístraður í blóði; en
ég tók ekki cfdr því fyrr en seinna, því
ég varð að cltast við kattarólánið enda-
laust. En ég klófesti andstyggðina, og
rakhnífinn líka. Þú hefðir átt að sjá,
hvað blóðið bunaði!“ Eddi blístraði af
hnfmngu.
Ég vildi ekki hlusta á meira of svo
góðu, svo að ég kvaðst ætla að skipta
um föt og sækja lögregluna.
„Fyrirtak. Ég kcm með !“ sagði Eddi.
„Ekki að tala um,“ sagði ég.
Hann svaraði því engu, en þegar ég
tók fötin mín og fór út úr herbcrginu,
fvlgdi hann fast eftir.
„Þú getur beðið hér,“ sagði ég.
..Heyrðu, gamli,“ sagði hann. „Ég
hef tvær ástæður til þess að koma með
þér, skilurðu. Mig langar ekkert til að
gamla gribban nái í mig þegar ég er
einn.“
Hann fylgdi á hæla mér upp stigann
og cftir ganginum að baðherberginu.
Það heyrðust raddir frá herbergi frú
JÚLÍ, 1954
Taylors, og Eddi hljóp eins og köttur
að skráargatinu og lagði eyrað við það.
Ég gerði enga dlraun til að trufla hann,
en gekk inn í baðherbergið og lokaði
dyrunum á eftir mér. Ég var .ekki fyrr
búinn að fylla þvottaskálina en hann
kom inn og settist á klósettlokið. Þcg-
ar ég fór að þurrka mér, sagði hann:
„Það er rakvél í lyfjaskápnum, ef þú
ætlar að skafa af þér broddana."
Það ætlaði ég að gera.
„Veiztu það annars," sagði hann, þeg-
ar ég var húinn að sápa mig. „Ég vcit
eiginlega ekki, af hverju ég hef verið að
lepja þcssu öllu í þig. Því eftir þcim
upplýsingum, sem ég hef náð í, þá gæt-
ir það vel verið þú, sem kálaðir Daisy.
Það var rakhnífurinn þinn, sem ég fann
útataðan í blóði.“
Ég fékk andþrengsli.
„Hvernig veit ég nema að það hafi
verið þú, sem gerðir það, gríslingurinn
þinn?“ sagði ég.
Ég fór að raka mig.
„Alveg rétt,“ sagði Eddi. „En þú trú-
ir því ekki á mig. Ég held ekki heldur,
að það hafi verjð þú. Að því er ég bezt
veit, var Linda ekkert móðguð við þig
í gærkvöldi. Svo að þú hafðir cnga
ástæðu til þess að myrða Daisy, jafnvcl
þó að Linda hafi séð þig láta vel að
henni.“
„Mér þykir týra!“ sagði ég og var
nærri búinn að skera mig á hálsinn.
„Nei,“ sagði Eddi. „Þú gerðir það lík-
lcga ekki. Þú hafðir cnga ástæðu til
þess. Mér er nær að halda, að það hafi
verið skepnan hann bróðir minn, sem
gcrði það.“
Ég hætti að raka mig í bili og cin-
blíndi á drenginn.
„Jú, sko,“ uplýsti Eddi. „Hann og
Daisy rifust heiftarlega í gærkvöldi. Ég
held það hafi verið um cllefuleytið. Þau
voru inni í vinnustofunni hans og ég
63