Heimilisritið - 01.07.1955, Page 4

og allir Kínverjar, fæddir spila-
fífl.
Einhver óljós beygur greip
hana. Hvergi heyrðist nokkurt
hljóð. Þögnin var svo alger, að
hana langaði til að reka upp
hljóð, einungis til að heyra
mannlega raust. Ósjálfrátt
fylgdust augu hennar með leik
eldflugnanna á milli skyggðra
pálmanna, meðan eyrun hlust-
uðu nákvæmt eftir minnsta
hljóði frá vélbátnum.
Hvers vegna var Jim ekki
kominn heim aftur? Fjarveru-
stundum hans fór sífellt fjölg-
andi. Gerði hann það til þess
að þurfa ekki að vera nema
stutta stund á kvöldin hjá
henni? Hann hlaut þó að vita,
hversu heitt hún þráði komu
hans allan daginn, hvernig hún
reikaði eirðarlaust um húsið, án
þess að taka sér nokkuð fyrir
hendur. Það var ómögulegt að
ganga nokkuð út í þessum hita.
Hún reyndi að sauma, hún spil-
aði andartaksstund á slaghörp-
una, hún tók sér bók í hönd, en
hún gat ekki setið kyrr nema ör-
stutta stund í einu. Innri óró rak
hana úr sporum. Hún hafði held-
ur engan til að tala við, einangr-
unin í skóglendinu takmarkaði
allar gestakomur.
Jim var orðinn svo undarlega
órór í seinni tíð. Það var likast
því sem eitthvað kveldi hann
og þjakaði, en sem hann, allt um
það, gæti ekki nefnt við hana.
Allt í einu hreif skrölt í vél-
bát hana frá þessum draum-
kenndu órum. Hún bað þjóninn
um að sækja lampa og bera á
borðið, en sjálf kastaði hún sjali
yfir herðar sér og hljóp niður
að fljótsbryggjunni, til þess að
taka á móti manni sínum.
Báturinn nálgaðist óðum og
brátt gat hún eygt mann sinn,
háan og grannan, í hvítum hita-
beltisfötum.
„Þú hefðir ekki átt að koma
hingað niðureftir í þessu myrkri.
Þú gætir svo hæglega stígið á
slöngu að sporðdreka!“
Fagnaðarkveðjan fraus á vör-
um hennar við hin kuldalegu orð
hans, og þögul gengu þau upp
að húsinu.
Við borðið skiptust þau á fá-
um, meiningarlausum orðum og
maturinn var borinn nærri ó-
snertur af borðinu.
Evelyn barðist við grátinn og
stóð þess vegna á fætur og bauð
góða nótt í skyndi. Jim lyfti
hendinni, eins og til þess að
benda henni að koma aftur, en
sá sig um hönd og gekk út á sval-
irnar. Þar sat hann langa stund
í armstólnum og reykti einn
vindlinginn á eftir öðrum, en í
augum hans speglaðist þjáning,
2
HEIMILISRITIÐ