Heimilisritið - 01.07.1955, Blaðsíða 9

þaðan. Nú hefurðu
myrt þann þriðja,
og það í mínu eigin
húsi. Þú ert of blóð-
stokkinn til að hægt
sé að fyrirgefa þér.
ef þú reynir að koma
hingað aftur —
„Hallelúja,“ urr-
aði hann. Og dyrnar
lokuðust að baki
hans.
Hálftíma síðar var
barið. Hún hélt það
væri lögreglan að
leita hans, en þegar
hún opnaði dyrnar í
hálfa gátt sá hún að
hann var kominn
aftur. Hann blés
mæðinni í andlit
hennar, heitum rök-
um anda, sem minnti
á dýr á flótta und-
an veiðimönnum.
„Hleyptu mér inn.
Þú verður að gera það. Þeir eru
hér allt í kringum húsið eins og
flugur. Ég get ekki sloppið fram
hjá þeim. Þeir höfðu næstum
því —“
Hún reyndi í örvæntingu að
þrýsta hurðinni að stöfum. En
hann ýtti hurðinni inn á við,
hægt og bítandi, og gömlu kon-
unni með.
Hann smeygði sér inn fyrir, og
„Bíddu við,“ sagði hann. „Hvernig get ég vitað að þú
svíkir mig ekki? Þú varaðir mig við að koma aftur.“
það var ekki á hennar valdi að
stöðva hann.
„Lokaðu dyrunum. Hvað geng-
ur að þér?“ hvæsti hann. Hann
skaut lokunni fyrir þegar hún
hikaði. Síðan hallaði hann sér
upp að hurðinni og neri andlit
sitt með lófunum. „Það er allt í
lagi með mig, ég þarf bara að
jafna mig og vera í felum dálít-
ið lengur. Þeir vita ekkert um
JÚLÍ, 1955
7