Fréttatíminn - 19.11.2010, Síða 82

Hulda Stefánsdóttir
umkringd græna
litnum í Hallgríms-
kirkju. Myndir/Vigfús
Birgisson
82 dægurmál Helgin 19.-21. nóvember 2010
 Plötuhorn Dr. Gunna
Kópacobana

Blaz Roca
Það er gestkvæmt
við hljóðnemann á
fyrstu sólóplötu Blaz
Roca og flestir úr
íslenska rappbrans-
anum með, svo fílingur
rokkar skemmtilega
á milli laga. Þetta er
strákapartí og það er
tekið stíft á, en það er
líka þynnka og blús og
Blaz lítur sem betur
fer stundum upp úr
glasinu og klofinu á
sér. Enginn verpir gull-
eggjum jafn stíft út um
trantinn á sér og Blaz
og þessi plata er eng-
inn eggjabakki heldur
kjúklingabú á stóriðju-
skala. Meiriháttar sjitt.
Skál!
upp og niður stig-
ann

Sálin hans Jóns míns
Á fjórtándu plötunni
kalla Sálarmenn til
Stórsveit Reykjavíkur
og sérfræðiþekkingu
Samúels J. Samú-
elssonar. Slípað
fullorðinspopp Sálar-
innar fær blástur og
tilraunakennda
yfirhalningu, sem
oftast gengur upp.
Tónlistinni er leyft að
fara í óvæntar áttir
og bandið hefur ekki
leyft sér annan eins
utanvegaakstur síðan
á plötunni Þessi þungu
högg. Strákarnir hafa
auðheyrilega enn jafn
gaman að að búa til
leitandi popp og það
er frábært.
Electric ladyboy
land

Helgi Valur & The Shemales
Þetta er þriðja plata
Helga. Hann hefur
verið óhræddur við að
prófa nýja hluti og nú
er innihaldið melódískt
popprokk með soul-
og glam-áhrifum,
stundum svífur andi
Davids Bowie yfir
vötnum. Textarnir
eru allir á ensku og
allir um ýmis afbrigði
ástarinnar. Þetta er
ágætlega grípandi
músík og snyrtilega
sett fram, en það
sem Helga vantar
tilfinnanlega er meira
afgerandi stíll og sjálf-
stæðari tónn. Það er
samt allt að koma.
Í tónlistarumhverfi sýktu af krónískri myndrænu er
þakklátt að heyra frá listamönnum sem horfast í augu
við að hljóð getur lifað án myndar og
mynd getur lifað án hljóðs. Francoise
Couturier hikar ekki við að senda frá
sér söngva fyrir kvikmyndaskáldið
Andrei Tarkovsky vegna þess að hann
skilur að þegar þessi sögumaður sellú-
lódsins talaði um að kvikmynd þyrfti
ekki tónlist þá fólst í þeirri yfirlýsingu
miklu frekar virðing fyrir túlkunar-
mætti tónlistarinnar en höfnun á hæfi-
leika hennar til að vera íblendiefni. Tarkovsky notaði
heldur ekki tónlist sem uppfyllingu eða leiðbeinandi
tilfinningalega íhlutun. Couturier tekur allt það rými
sem þarf til að túlka í tónum áhrifin sem kvikmyndir
Tarkovskys hafa haft á hann. Eins og ljós og skuggar
leika píanóið, harmóníkan, sellóið og saxófónninn sér
að því að segja sögur sem auðga ímyndunaraflið. Það
þarf ekki mynd.
Sólósaxófónn er dáldið annað en saxófónsóló. Eins og í
öðrum einleik þarf flytjandinn að búa yfir alveg sérstök-
um eiginleikum til að halda athygli
manns. Það er engin ryþmasveit til
að rétta af kúrsinn ef hann reikar.
Skemmst er frá því að segja að Håkon
Kornstad þarf engin utanaðkomandi
stýrikerfi til að halda hlustandanum
við efnið. Í fyrsta lagi eru tökin á saxó-
fóninum slík að hvergi ber skugga á.
Tónlistin er á einhvern furðulegan
hátt bæði kunnugleg og framandi. Það
skiptast á margslungnir langir tónar og ryþmísk riff
sem Håkon skellir fram og fangar jafnóðum í hljóðsarp-
inn sem leggur honum til grunn sem reisa má á stærri
harmóníu eða taktfasta klappasmelli í trommuhlut-
verki. Það er óhætt að segja að þessi snjalli bráðungi
saxófónleikari sé ein af skærari stjörnum Norðmanna á
síðari árum.

nostalghia –
Song for tar-
kovsky
Francoise Couturier
ECM 2005

Dwell time
Håkon Kornstad
Jazzland 2009
 GæðaPlötur PéturS GrétarSSonar
Kunnugleg og framandi
Eins og ljós og skuggar
G ræni liturinn er einkennis-litur þess hluta kirkjuárs-ins sem stendur frá lokum
páskahalds fram að aðventu og
Hulda segist hafa skoðað merk-
ingu litarins í samhengi menn-
ingar, trúar og samtímans. „Og
ég er svolítið að stilla honum upp
sem andstæðu við þennan stranga
arkitektúr kirkjubyggingarinnar
og þá grámynd sem einkennir þann
arkitektúr. Ég er að reyna að færa
smá lit inn í kirkjuna,“ segir Hulda.
„Mig langaði líka að tengja þetta
út í nánasta umhverfi kirkjunnar
og það geri ég með græna ljósinu
sem er þá eins og uppgufun hinnar
grænu upplausnar í fordyrinu sem
streymir upp.“
Hulda segir að viðfangsefnið hafi
verið mjög áhugavert enda sjóður
kristinna minna ríkulegur. „Eins
líka bara þetta samhengi. Hall-
grímskirkja er höfuðkirkja borgar-
innar og það er gaman að velta fyrir
sér hvaða þýðingu hún hefur.“
Hulda hafði séra Sigríði Guð-
marsdóttur með í ráðum við gerð
verksins. Hægt er að hlýða á upp-
töku af samræðu Huldu, Sigríðar
og Ólafs Gíslasonar listfræðings um
 mynDliSt liStamEnn fáSt við KriStin minni
Ég er að
reyna að
færa smá
lit inn í
kirkjuna.
Græn upplausn í
Hallgrímskirkju
Þegar skyggja tekur stafar grænni birtu frá turni Hallgrímskirkju. Ljósið er hluti af myndlistarsýn-
ingunni Upplausn eftir Huldu Stefánsdóttur.
sýninguna í anddyri kirkjunnar og
á vefslóðinni: www.listvinafelag.is.
Upplausn er önnur af þremur í
sýningaröð Listvinafélags Hall-
grímskirkju sem kallast Kristin
minni. Þar var myndlistarmönnun-
um Ólöfu Norðdal, Hannesi Lárus-
syni og Huldu boðið að vinna verk
sérstaklega fyrir kirkjuna og að fá
guðfræðing og skrifara til samráðs
og samræðu.
Græn uppgufun upplausnar streymir upp úr kirkjuturninum.