Sagnir - 01.06.2003, Page 88

♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Um mikilvægi málþinga og ráðstefna
Ráðstefnur eru haldnar til þess að miðla og ræða nýjustu
niðurstöður á sviðum ffæða og vísinda myndu flestir
segja. Og vissulega er talsvert til í því. En þetta er þó
aðeins hálf sagan. Fyrir marga almenna þátttakendur
er hið félagslega, það er bein samskipti við félaga og
starfssystkyn, það sem jafnmiklu rnáli skiptir. Það er
með öðrum orðum margt sem gerir ráðstefnu þess
mgL jÆmEk virði að halda hana; aðalatriðið er að fólk komi saman í
®®*™^^®**®*®*** raunheimum. Tilkoma netsins virðist sem sagt ekki hafa
I all Bjomsson dregið úr þörfmni fyrir ráðstefnur.
Annars tel ég að það sé talsverður munur á ráðstefnum á innlendum og
erlendum vettvangi. Af ráðstefnum erlendis er það að segja, að það er misjafnt hvað
ráðstefnugestir eru iðnir að sækja fýrirlestra og fer það meðal annars eftir því hve
fýrirlestravanir þeir eru. Ymsir erlendir sagnfræðingar finnast mér til dæmis vera
frekar fýrirlestrafælnir á stórum ráðstefnum, láta sér nægja að sækja aðeins örfaa
lestra og/eða málstofúr, jafnvel þótt þeir hafi þurft að eyða faeinum klukkutímum
í flugvélum til að komast á staðinn. Ekki sitja þeir þó uppi á hótelherbergi. Nei,
þeir hitta fólk, sumir stanslaust, fýrrum (sam)nemendur og sérfræðasviðsfrændur,
sitja á veitingahúsum, kafHstöðum og börum, eru að plotta með hinum og þessum
um ný verkefni, mynda bandalög gegn eða með einhveijum, nriðla upplýsingum
eða bara spyija frétta. Þetta er skiljanlegt þegar haft er í huga hversu miklar
fjarlægðir eru milli manna erlendis svona dags daglega.
Sé horft til innlendra ráðstefna, þá er ég ekki frá því að nálægðin setji
mark sitt á skipulag þeirra. „Allir þekkja alla“ er stundum sagt, en nær væri
að segja að „flestir þekki marga“. A höfuðborgarsvæðinu búa jú tveir þriðju
þjóðarinnar og enn stærri hluti þeirra sem fræði stunda, og því eru möguleikar
þessa fólks til að hittast miklir jafnvel á tilviljunarkenndan hátt. Undir sturtunni í
Vesturbæjarlauginni á ég til dæmis öðru hveiju stikkorðakenndar samræður við
hina og þessa fræðikarlmenn. En þrátt fýrir famennið er nauðsynlegt að halda stór
þing öðru hveiju, til dærnis Söguþing á nokkurra ára bili, þó ekki væri nema til
annars en að meta stöðu fagsins og til að þjappa „Uðinu“ saman.
Að lokum má geta þess að nokkur undanfarin ár hefúr Sagnffæðingafélagið
í samstarfi við Þjóðffæðingafélagið og nrarga aðra aðila staðið fýrir svokölluðum
landsbyggðarráðstefnunr á vorin. Með þeinr eru félögin að reyna að standa undir
nafni sem landsfélög, að tengja landshornin betur saman með því að fara til ólíkra
staða og kynnast því sem hvert svæði hefúr upp á að bjóða. Dagskrá þeirra er
fjölbreyttari en hefðbundinna ráðstefna vegna þeirrar áherslu sem lögð er á að
skoða söfn og sögustaði. Og þær hafa tekist vel, nreðal annars vegna þess að kynni
þátttakenda verða náin; sé fólk fjarri heimilum sínum, þá þarf það ekki að þjóta
til að ná í börnin á leikskólann eða gera eitthvað annað lífsnauðsynlegt. Þetta eru
því meiri „félags“-ráðstefnur heldur en þau þing sem haldin eru í borginni.
Páll Björnsson
♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦