Helgafell - 01.12.1955, Qupperneq 34

32
HELGAFELL
er það runnið, hversu tamt honum er að yrkja um þá, sem heyja einir
sína örlagabaráttu við ofurvald náttúru eða mannfélags. Vitavörðurinn,
svo að dæmi sé nefnt, er honum mjög að skapi:
Látum þá voldugu vega,
vinna borgir og lönd.
Ég kýs mér að kynda bálið
á kólgunnar eyðiströnd,
rétta brotlegum bræðrum
blessandi hjálpathönd.
Guð er í hverjum geisla,
sem gegnum nóttina brýzt.
Sama hver eldinn annast,
ef af honum blessun hlýzt.
Gott er að vera gleymdur
og gcta þó öðrum lýst.
Með sama hætti á allt hrjáð, hreinhjartað og varnarlaust, lnna dýpstu
samiið skáldsins og gildir þar einu, hvort um er að ræða menn eða mál-
leysingja, en kvæðin um dýr og fugla eru þegar í fyrstu Ijóðabók Davíðs
orðin mikill og athyglisverður þáttur í skáldskap hans. Hann yrkir um
fjallarefinn, einstæðing öræfanna, sem á þess einn kost að „rekja raunir
sínar, réttdræpur af öllum", um urðarköttinn, sem ,,æðir eins og hann
má, því enginn vill heyr’ hann né sjá“, og um 'hrafnamóðurina, sem
leitaði hreiðri sínu skjóls í kirkjuturninum:
En þó hún væn svartari
en vetrarnáttmyrkrið,
bjóst hún við að kirkjan
veitti börnum sínum fnð.
En eitt sinn, cr ‘hún sat þar
og undi sér vel,
lét klerkurinn skotmanninn
skjóta hana í hel.