Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 44

42
HELGAFELL
Bæði voru þan hjónin af góðættum komin, en kynið blandið, sem
verða vill. Þannig óhagganleik, sem Steindóri hafði verið synjað um,
hafði kona hans í því ríkara mæli þegið í vöggugjöf. Raunar voru
þau hjónin náskyld, en það varð ekki á þeim séð. Á beinagrind, all-
ferlegri, átti bóndi ekki holdtætlu til, utan vöðva. Þeir voru ósviknir.
Engin furða, að jafn holdgrannur maður yrði snemma kinnfiskasog-
inn. Ennið var margsprungið og tætt sem apalhraun. Hallbjörg aftur
á móti var vel full að vöngum og þéttholda frameftir aldri, þrátt fyrir
tíðar barneignir, beinvaxin og augnaráðið óhvikult. IJm framtakið
lét hún mann sinn, en fór haglega með það sem henni var í hendur
og skaut skilað, mótaði ungviðið óhrjúfum lófum, lét sér annt um að
útrýma illgresi hvers konar, allt með einstakri hægð og án þess að
valda sviðasárum. Enda var hún kona traust og hugljúf, sem gróður-
mold, og svalinn sami, væri dýpra grafið.
Um eitt skeið mun hafa legið nærri, að drukkurinn yrði Múla-
bóndanum helzti tamur. Steindór Kolbeinsson var áhugamaður í því
sem öðru. Þegar út í ofsann var komið, sást hann lítt fyrir, átti það
til að láta skammt drjúgra sopa í milli. Hallbjörg tók því sem hennar
var von og vísa, hún var engin slettireka. Væri flaskan tóm, setti hún
aðra fulla á borðið. Svipbrigði vandsén á ófölvu andlitinu. Þá var það
eitt sinn, að bóndi hafði ekki lokið að matazt en flaskan tóm. Hús-
freyja tók hana og skákaði annarri í hennar stað, stútfullri. Steindór
reis á fætur, spurði drafandi:
Ætlarðu mér að drekka mig í hel?
Hallbjörg leit framan í bónda sinn og lyfti brúnum:
Það er þitt að ákveða.
Steindór greip flöskuna og grýtti henni í gólfið, arkaði bálvondur
leiðar sinnar. Eftir það atvik lét hann líða svo áratug, að hann bragð-
aði ekki brennivín. Úr því fór hann aftur að fá sér í staupinu, í hófi
þó. Hafði lærzt. að drekka sér að skaðlausu.
Það var ekki fyrr en gróðrarmáttinn tók að þverra og þolið að
standa í erfiði mátti heita þrotið, að eirðarleysið varð athvarf Múla-
bóndans, þrástagið þrautalendingin. Leið þá og ekki á löngu, að hann
skilaði búinu í hendur sonum sínum tveim; þeir bjuggu þar síðan í
sinni hálflendunni hvor. Handa konu sinni og sér keypi i Steindór hús
í sjávarþorpi nærlendis, þau höfðu þangað með sér dætur tvær, sem
einhvern veginn höfðu orðið eftirlegukindur. Múlabóndinn hélt hann
mundi kunna betur við sig í margmenni nú orðið, enda þorpið í upp-
gangi; alla daga og jafnvel flestar stundir dags og nætur gerðist þar
hitt og annað sögulegt. Þegar hér var komið hafði ellifumið náð á