Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 45

ATORKUMAÐUR LÍFS OG LIÐINN
43
lionum kverkataki, aldrei á ævi sinni liafði Steindór Kolbeinsson átt
jafnannríkt og eftir að hann flutti slyppur á mölina.
Eðli hans var að fylgjast nákvæmlega með hverju því er fram
fór í þorpinu, vera alis staðar nálægur og helzt á meira en einum
stað í einu. Frá morgni til kvölds hljóp hann við fót fram og aftur
milli bryggjunar og húsa þeirra, er verið var að reisa. Hvergi var
hægt að slá upp þótt ekki væri nema hænsakofa svo að sá gamli
kæmist ekki á snoðir um, hvað í efni var, tæki að sér yfirumsjón
með verkinu, óbeðinn, og leggði á dómsorð. Yæri fátt um að vera,
fleygði hann hnakk á þann bleika sinn og reið í loftinu heim að Múla.
Þurfti eftir ýmsu að líta einnig þar. Vera mætti, að kýr hefði borið
kálfi eða hryssa kastað folaldi, sem nauðsyn bar til að meta og nafn
að gefa. Oftast kom gamli maðurinn mátulega til að reka á eftir með
að koma votabandi heim af flæðiengi eða þurrheyi í stakka og hlöður,
jafnóspar á hrós sem ávítur, þegar því var að skipta. Hjá sonum
sínum sat hann að jafnaði gestanæturnar, en stundum svo vikum
skipti, nema ef upp úr sauð. Þá reið hann heim á hvaða tíma dags
eða nætur sem var og hvernig sem viðraði, heiftúðugur vel og hress-
ari en nokkru sinni.
Hallbjörg hafði komið fyrir hægindastóli við glugga í ókunna
húsinu og sat þar löngum. Úr seti sínu sá hún bónda sinn koma og
fara, skjótast framhjá sitt á hvað í erindum sínum margvíslegum
eða erindisleysu. Reyndar sat hún þar jafnt hvort Steindór var úti
eða inni; hafði fylgt honum þangað þarna.. Hennar var að láta hann
ekki einan fyrr en leiðir skildi. Hins vegar hvarflaði ekki að henni að
rölta með honum. Hvað um hugann leið í því efni fór ekki lengra.
Heiman frá húsinu, sem var henni gististaður, annað ekki, blasti
við skipabryggjan og fjölfarin gatnamót. Konan við gluggann sinn
sá margt og mikið, en svipbrigði urðu sjaldan sén á sléttum vöngum
hennar né enni, ekki ofkrotuðu. Þó kom fyrir, sæi hún karl sinn í
hrókaræðum við einhvern kunningjann, patandi í ýmsar áttir eða
hálfboginn á hlaupum, að glampa brá fyrir í dökkum augunum. Brosti
hún, eða hvað? Því, sem í huganum fólgst, hafði hún ekki orð á við
dætur sínar, hvað þá aðra.
Þegar Múlabóndinn flutti búferlum á mölina hafði hann tekið
með sér það eitt af lausum aurum, sem ekki varð án verið. Nema
hvað hann átti geymda heima á skemmulofti gripi tvo, allforna. Hann
hafði fyrir langa löngu látið hagvirkan mann smíða utan um sig og
konu sína, forsjálnin var óbrigðul. Geymslupláss í húsinu við fjörðinn
hins vegar af skornum skammti. Enda líkkistur hálfandkannalegur
flutningur, nema þegar við á. Þá var það eitthvert sinn, að deyfðin