Helgafell - 01.12.1955, Side 46

44
HELGAFELL
í öllum sköpuðum hlutum var alveg að gera útaf við hann. Það helzta
sem hann gat fundið sér til afþreyingar var að skjótast heim og sækja
kisturnar. Samt bar hann málið undir konu sína, aldrei þessu vant.
Láttu þær eiga sig, anzaði Hallbjörg. Hver veit nema það kynni
að detta í hann, að flytja þær um hæl heim aftur. Þau höfðu aldrei
lagt af að hugsa og tala um Múlann sem heimili sitt.
Bóndi var ekki á því, að hverfa frá kistuheimtinni. Taldi sjálf-
gefið að nota leiðið. Hver var kominn til að ábyrgjast þeim, að þau
þyrftu ekki allt í einu á kistunum að halda einhvern tíma, þegar
vegir væru illfærir. En kona hans sat við sinn keip:
Láttu þær vera þar sem þær eru niður komnar.
Þá sjaldan Hallbjörg gaf vilja sinn til kynna, hlaut hún að ráða.
Steindóri var nauðugur kostur að finna upp á einhverju öðru sér til
dægrastyttingar. Leið síðan og beið. Vitanlega fór svo að lokum, að
vafstrinu lauk með venjulegum hætti.
Veturinn mjakaðist í áttina, Harpa þegar á næstu grösum, og
hátíð er til heilla bezt. Sumarmálin þau var svalt umhorfs í Múlan-
um. Ofurlítil holtabeit, annars ekki stingandi strá, en akfærið með
eindæmum. Enda notaði gamli maðurinn það til heimreiðar í glamp-
andi tunglsljósinu. Enginn er svo atorku búinn að ekki renni sá dag-
ur, að hann verði ekki fyrstur á fætur. Hins vegar entist raddstyrk-
urinn Múlabóndanum lengur en ganglimirnir, hann var þess um
kominn, að gera vart, við sig óðara en hann heyrði þrusk í bæjardyr-
unum. Ódeigur að vanda lagði hann fyrir að kallað yrði á syni sína
— og Jón gamla! Þeir gengu fyrir hann, þrír saman, þar sem hann
sat upp við herðadýnu í stofurúminu og var að taka í nefið, lystarlítill
þó. Ræðinn við syni sína var karl aldrei um of og löngum stuttur í
spuna. Að öðru leyti virtist hann una hag sínum hið bezta, leit frá
einum til annars af komumönnum, að vísu ekki gagnrýnislaus, dró
vasaúrið sitt undan koddanum og otaði því að Jóni gamla:
Eig þú úrið og festina, úr skíragulli hvoru tveggja — þú hefur
þjónað mér lengst og bezt. Hvað ertu að hangsa — taktu við, maður!
Ertu orðinn sá ræfill, að tvö fótmál séu þér ofviða.
Að svo mæltu sneri öldungurinn sér að sonum sínum og sagði
við þá alúðlega, þó af töluverðri festu, vanur að segja fyrir verkum
þar á stað:
Þessi dagur mun verða minn síðastur, ég á ekki annað ógert en
að gefa frá mér tóruna. Það er bezt þið kistiileggið mig fyrir kvöldið
— látið þið það ekki bregðast, piltar mínir. Síðan leggið þið af stað
með mig í bíti á morgun í áttina til Hallbjargar minnar. Hún bíður
mm við gluggann sinn. Lg ætla henni að ákveða daginn, eftir sínum