Helgafell - 01.12.1955, Síða 47

ATORKUMAÐUR LIFS OG LIÐINN
45
hentugleikum — þá er ég allur og kann ekki á að gizka, hvað hverjujn
og einum kemur bezt.
Sonum hans varð orðfall, enda gamli maðurinn óárennilegur til
andmæla og æði viss í sinni sök. Oráð ekki sjáanlegt á honum. Jón
gamli var einn um að telja viðeigandi að snýta tári úr nös. Bóndi
bandaði þremenningunum óþolinmóður til verka, en stöðvaði þá við
dyrastaf — treysti vart Jóni gamla með öðrum þeirra, sagði hann,
karlinn var orðinn sá ódæma væskill. Eigi að síður skyldu þeir lofa
honum að fljóta með; þeir hefðu slarkað saman marga ófæruna, Jón
og hann, og sér hefði hann aldrei brugðizt. Fleiri en þeir þrír mættu
ómögulega að heiman fara, fyrr en þá til jarðarfararinnar. Héi- heima
væri yfrið við að vera;
Látið nú hendur standa fram úr ermum að undirbúa morgtm-
daginn!
Oldungurinn reyndist sannspár að vanda; maðurinn með Ijáinn
kom að honum, ekki allsendis óvöru í þeim heimahúsum, er voru
honum tömust. Skildi ekki annað eftir en skrokkinn, sem undir kvöld
var lagður í kistuna fornu, sem bóndi hafði fyrir lagt. Að svo búnu
innti yngri bróðirinn eldri bróður sinn eftir, hvenær honum þætti
hæfilegt að þeir leggðu upp. Sá vísaði til Jóns gamla, sem ók sér
vandræðalega, en sagði að lokum:
Yrði það seinna en um miðja óttu, veit ég að húsbóndanuni
mundi mislíka, enda þótt hann kvæði ekki fastar á um farartímann.
Við það sat. Þegar þremenningarnir ýttu úr hlaði, var sólarupp-
koma ekki langt undan, og píreygar stjörnur þó enn við lýði á vetrar-
svölum vorhimni. Það var sá bleiki, er sleðann dró. Jón gamli hélt
við beizlisstengur, en synir hins framliðna gengu stúrnir með ækinu
írain og studdu það, sinn frá hvorri hlið.
Leiðin lá um fjallvegu. Dagurinn varð ofsabjartur með sólbráð
og flughálku. Þegar brattanum sleppti tók von bráðar að lialla undan
fæti inn og vestur lieiðina. Líkfylgdarmennirnir leystu slæptir þann
bleika frá sleðanum, fleygðu fyrir hann ilmandi töðustrái á gaddinn,
fundu sér skjól undir steini, opnuðu malpokann. Sleðanum komu þeir
fyrir þannig, að ekki yrði mótdrægt að ýta honum af stað. Sólin vann
á svo um munaði — meiri blessaður dagurinn. Af jökulbreiðunni staf-
aði undraljóma, himindjúpið blátært, unaðslegt ferðaveður — ef ekki
hefði staðið svona á. Ofbirtan reyndi að vísu á augun, en það var
ekki um að villast: sleðinn var lagður af stað, hélt leiðar sinnar, ótil-
kvaddur og af engum dreginn, að því er bezt varð séð.
Skapið er óbreytt og ýtnin söm við sig! andvarpaði Jón gamli
fullur aðdáunar. Hann varð fyrstur til að koma fyrir sig fótum, þótt