Helgafell - 01.12.1955, Síða 79

ELLA
77
„Ég ætla að spyrja þig einu sinni enn, bara einu sinni. Og eftir
það verður það of seint. Það verður of seint, segi ég. Páll! .. . Páll?“
„Nei, segi ég. Þú elskar mig ekki. Ég elska þig ekki. Hvorugt
okkar befir sagt neitt um það.“
„Þá það. Ékki af ást. Villtu giftast mér samt. Mundu, að annars
verður það of seint.“
„Nei, ég geri það ekki.“
„En því ekki? Því ekki Páll?“ Hann anzaði engu. Bíllinn þaut
áfram. Nú komu þau að fyrsta merkinu, sem hún hafði tekið eftir;
hún hugsaði með sér, rólega, „við hljótum að vera alveg að verða
komin. Það er næsta bugða.“ „Af hverju ekki, Páll?“ sagði hún upp-
hátt yfirum gömlu konuna, sem ekkert heyrði, en sat á milli þeirra.
„Ef það er þessi saga um negrablóðið, þá trúi ég henni bara ekki, og
mér er alveg sama.“ „Já,“ hugsaði hún, „þetta er bugðan.“ Vegurinn
beygði af, og stefndi niður bratta. Hún hallaði sér aftur á bak og tók
þá eftir því, að amma hennar horfði beint á hana. En hún hirti ekki
fremur um að fela svip sinn eða augnaráð en hún myndi hafa reynt
að leyna rödd sinni: „En ef ég ætti nú barn?“
„Hvað um það? Ekki get ég gert að því nú. Þú hefðir átt að
hugsa um það áður. Mundu, að þú baðst mig að koma. Ekki bað ég
um að fá að koma til þín.“
„Nei, þú baðst ekki um það. Ég bað þig að koma. Ég fékk þig
til þess. Nú spyr ég þig í síðasta sinn. Villtu giftast mér? Fljótt!“
„Nei.“
„Þá það,“ sagði hún. Hún hallaði sér aftur á bak; í þessu bili
var eins og vegurinn næmi staðar og leitaði jafnvægis, áður en hann
steyptist niður brattann og fram með berginu; hvíta girðingin tók
að þjóta framhjá. í því að Ella fleygði bílteppinu ofan af sér, tók
húii eftir því, að gamla konan starði enn á hana, og um leið og hún
stakk sér áfram vfir lmén á gömlu konunni, horfðust þær í augu —
stúlkan tærð og hamslaus og gamla konan heyrnarlaus fyrir löngu,
en alltsjáandi í staðinn — eitt hatramt andartak mættust í þessu
tilliti vonlausir úrslitakostir og óbifanleg neitun. „Þá skaltu deyja!“
hrópaði hún íraman í gömlu konuna, „deyja!“ og greip í stýrið, um
leið og Páll gerði tilraun til að kasta henni aftur á bak. En henm
tókst að skjóta olnborganum inn á milli spælanna í stýrinu og lagð-
ist á hann með fullum þunga, spriklaði fótum ofan á gömlu konunni
og vatt stýrinu til. Páll sló hana á munninn með hnefanum. „(),“ æpti
hún, „þú barðir mig. Þú barðir mig!“
Um leið og bíllinn rakst á girðinguna kastaðist hún upp á við
og missti takið, lá snöggvast á brjóstinu á Páli eins og fugl sem kemur