Helgafell - 01.12.1955, Page 106
104
HELGAFELL
er vndislegt að vera, lijónin framúrskarandi gestrisin og elskuleg,
húsrými mikið og viðurværi gott. Ása ekur mér niður á flugvöll og
þar biður hún mig fyrir síðustu skilaboðin heim til íslands.
Það er merkilegt hvað þessi kona, sem hefur lifað mestalla ævi
sína erlendis, er ramíslenzk. „Það er skrítið,“ segir hún, „að því leng-
ur sem ég lifi, því meiri íslendingur verð ég.“ Og ég efast ekki um
að hún segir það satt. Þótt hún sé allan daginn önnum kafin við bú-
störfin, þá er auðsætt að hugur hennar á enn að miklu leyti heima
á ts'andi. Hún er stórhuga skörungur, einörð og ákveðin, en sýnilega
góð við starfsfólk sitt. Hún veit hvað hún vill og kemur öllu í fram-
kvæmd sem hún ætlar sér. Búinu stjórnar hún með miklum myndar-
slcap og er sístarfandi frá morgni til kvölds. Bergþóra hefði getað
verið systir hennar og Auður djúpúðga móðir hennar. Þegar ég er
kominn upp í flugvélina og halla mér út af, held ég áfram að hugsa
um Ásu, og ég er ekki í nokkrum vafa um það, að hún er langmestur
kvcnskörungur á Trinidad.