Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 126

124
HELGAFELL
þyrfti að kosta til miklu fé umfram
það, sem annars er varið til tónlistar-
flutnings og tónleikahalda. En svo er
alls ekki. Hér er að langmestu levti
um að ræ'ða skipulagningu þeirra tón-
leika, sem hvort sem er eru haldnir,
en lítil eða engin aukafjárútlát. Nægir
í því sambandi að rifja upp, að ef
tónleikahald í Reykjavík nú síðastlið'-
ið vor hefði verið skipulagt á þann
hátt, sem hér er gert ráð fyrir, hefðu
naumast komizt fyrir á hátíðinni all-
ir þeir tónleikar, sem haldnir voru á
hálfum öðrum mánuði. Við hefðum
sem sagt getað komið hér upp tónlist-
arhátíð án nokkurs aukatilkostnað'ar,
þar sem Sinfóníuhljómsveitin hefði
haldið 3—4 tónleika, íslenzkir lista-
menn hefðu komið fram á tvennum
kammertónleikum og einum til tvenn-
um sjálfstæðum tónleikum, og að
auki hefðu svo komið fram erlendir
listamenn eins og söngkonan Blanche
Thebom, fiðlusnillingurinn Christian
Ferras, blásaralcvintettinn frá Phila-
delphia o. s. frv. A sama tíma hefði
svo Þjóðleibhúsið getað haft í gangi
myndarlega óperusýningu. Slík hátíð,
þótt ekki væri meiri í sniðum, hefði
vakið athygli víða um lönd. Og ef
litið er svo sem fimm ár fram í tím-
ann og jafnframt haft í huga hvaða
framfarir hér hafa orðið á tónlistar-
sviðinu á s.l. fimm árum, þarf ekki
mikið hugarflug til að hugsa sér ís-
lenzka tónlistarhátíð með enn mynd-
arlegri sniði. I sambandi við slíka há-
tíð myndu svo skapazt margháttaðir
mögideikar til þess að kynna jafn-
framt aðra íslenzka list, alveg sér-
staklega íslenzka myndlist, sem er allt
of lítt kunn meðal annarra þjóða.
Þeir annmarkar, sem hér eru eink-
um á framkvæmdum, em þeir sömu
sem gera alla landkynningu í svipinn
ákaflega vafasama, sem sé sú stað-
reynd, að hér er allsendis ófullnægj-
andi viðbúnaður til þess að taka á
móti ferðamönnum og veita þeim
sæmilegan beina. En óhjákvæmilegt
virðist að úr því hljóti að verða bætt
á næstunni, hvað sem þessu máli líð-
ur.
Það er einnig orðin mikil nauðsyn
fyrir okkar eigið tónlistarlíf, að hér
verði reistur tónleikasalur, sem rúmi
að minnsta kosti 1000 manns í sæti
og með vinnuskilyrðum fyrir Sin-
fóníuhljómsveitina, bæði til æfinga
og tónleikahalds. Þegar þessi tvö mál
eru leyst, ætti ekkert að vera því til
fyrristöðu að hrinda hér af stokkun-
um árlegri tónlistarhátíð með heims-
brag, sem bæði fjárhagslega og list-
rænt mundi geta orðið þjóðinni til
gagns og sóma.
Tónlistaruppeldi æskulýðsins
Mörg erlend borg mundi sjálfsagt
þykjast geta stært sig af því, ef að-
sókn að tónleikum væri þar hlutfalls-
lega eins mikil og hér í Reykjavík. Þó
vantar enn mikið á að vel sé. Tón-
leikasókn hér getur enn aukizt og á
að aukast til mikilla muna. Hér eru
enn allt of margir, sem fara á mis við
þann unað og þá hollu, mannbætandi
skemmtun, sem tónlistin veitir. Þessu
fólki, einkum æskulýðnum, þarf að
greiða götu til skilnings á tónlist með
fræðslu, uppörvun og uppeldi, og eins
og skólaskyldu er nú háttað í land-
inu er í skólunum hinn ákjósanlegasti
vettvangur til að áorka miklu í þessu
efni á fáum árum. Sama gildir að
sjálfsögðu um aðrar listgreinir.
I hinni vönduðu efnisskrá norrænu
tónlistarhátíðarinnar birti formaður
hátíðarnefndarinnar, dr. Páll Tsólfs-