Morgunblaðið - 01.06.2013, Blaðsíða 51

MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. JÚNÍ 2013
✝ Ágúst Sæ-mundsson
fæddist á Þorleifs-
stöðum á Rangár-
völlum 19. sept-
ember 1923. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Lundi á Hellu
19. maí 2013.
Foreldrar hans
voru Sæmundur
Jónsson, f. 3. júlí
1884, d. 21. des.
1971, og Guðbjörg Sigurð-
ardóttir, f. 27. júlí 1887, d. 1.
okt. 1963. Bræður Ágústs: Sig-
urþór Óskar, f. 25. okt. 1915, d.
21. des.1999, og Gunnar, f. 12.
feb. 1931.
Ágúst kvæntist 25. ágúst
1951 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Guðrúnu Jónu Haralds-
dóttur, f. 21. okt. 1931. Börn
þeirra eru: 1) Guðbjörg, f. 5. júlí
1951, maki Agnar Már Sigurðs-
son, f. 7. sept. 1950. Börn þeirra
maí 1985. 3) Elín, f. 20. nóv.
1957. Dóttir hennar og Sig-
urjóns M. Egilssonar, f. 17. jan.
1954, er Hjördís Rut, f. 27. maí
1975, maki Óskar Finnbjörns-
son, f. 24. okt. 1971. Börn
þeirra eru Markús Ari, f. 2007,
og Helga Birna, f. 2010. Sonur
Óskars er Erlendur Þór, f.
1998. Synir hennar og Arnar
Haukssonar, f. 3. feb. 1960, eru:
Ari, f. 24. júlí 1982, maki Inga
Dóra Magnúsdóttir, f. 4. mars
1985. Dóttir þeirra er Stella
Björk, f. 2011. Egill, f. 6. jan.
1987, maki Hanna Katrín Finn-
bogadóttir, f. 26. sept. 1989.
Sonur þeirra er Haukur Páll, f.
2011.
Ágúst ólst upp hjá foreldrum
sínum á Þorleifsstöðum og vann
þar við algeng sveitastörf, auk
þess sem hann fór á vertíðir til
Vestmannaeyja. Þá starfaði
hann meðal annars hjá Skóg-
rækt ríkisins á Tumastöðum í
Fljótshlíð og Kaupfélaginu Þór
á Hellu, en lengst af starfaði
hann hjá Vegagerð ríkisins sem
brúarsmiður víða um land.
Útför Ágústs verður gerð frá
Oddakirkju á Rangárvöllum í
dag, 1. júní 2013, kl. 13.
eru: Ágúst, f. 8.
sept. 1973. Dætur
hans og Ingu Guð-
rúnar Gestsdóttur,
f. 17. júlí 1970, eru
Ástrós Ögn, f.
1999, og Sunna
Dögg, f. 2002. Kári,
f. 6. sept. 1978,
maki Ivalo Lisa
Nolsöe Kristiansen,
f. 19. júní 1984.
Helena María, f. 29.
apríl 1980, maki Guðmundur
Kristinn Ögmundsson, f. 13. maí
1980. Dætur þeirra eru: Kara
Sóley, f. 2007, og Rakel Örk, f.
2009. 2) Haraldur, f. 23. júní
1952, maki Ingigerður Ólafs-
dóttir, f. 4. des. 1954. Börn
þeirra eru: María, f. 16. mars
1979, maki Sigurþór Einar Hall-
dórsson, f. 16. feb. 1979. Dætur
þeirra eru Auður, f. 2004, og
Björk, f. 2008. Dóttir Sigurþórs
er Unnur, f. 1993. Ólafur, f. 9.
Elsku afi minn. Það er sárt að
kveðja þig þó ég viti að þú sért
hvíldinni feginn. Með margar
hlýjar og góðar minningar í far-
teskinu höldum við hin áfram
lífsins veg. Nú kemstu hvert
sem þú vilt léttur á fæti eins og
þú varst alltaf. Getur farið upp
til fjalla og notið náttúrunnar
sem hefur alltaf verið þér svo
nærri.
Margt kemur upp í hugann
þegar ég hugsa til þín. Minning-
arnar úr brúarvinnunni og
ferðalögin með þér og ömmu
skipa sérstakan sess. Þrjú sum-
ur fékk ég að fara með þér, í
vikudvöl í brúarvinnuna, þar
sem við áttum dýrmætar stund-
ir saman. Þegar þú vannst við
smíðarnar yfir ánni skottaðist
ég í kringum konurnar í eldhús-
inu eða annað samstarfsfólk og
hitti þig svo í næsta matmáls-
tíma. Að vinnudegi loknum fór-
um við oftar en ekki í göngu-
ferðir og skoðuðum það sem
náttúran hafði upp á að bjóða
áður en kominn var háttatími í
græna vegavinnuskúrnum, þar
sem kröftum var safnað fyrir
næsta dag.
Hugulsamur, stríðinn, traust-
ur og hlýr hefur þú alltaf reynst
mér svo vel. Takk fyrir allt,
elsku afi minn, mér þykir svo
vænt um þig. Ég veit það verður
tekið vel á móti þér á nýjum
stað.
Þín
Hjördís Rut.
Gústi, eins og Ágúst Sæ-
mundsson var jafnan kallaður af
þeim sem hann þekktu, flutti
með foreldrum sínum til Hellu
árið 1944, „svona svolítið að
nafninu til“ eins og hann sagði
sjálfur, því vinnu sótti hann
víða. Vann m.a. í nokkur ár hjá
Skógræktinni á Tumastöðum í
Fljótshlíð, þar sem hann kynnt-
ist Aggí. Þau ákváðu búsetu á
Hellu, – fegurð árinnar – , og
tóku til við að byggja sitt fram-
tíðarheimili, sem hlaut nafnið
Vaðnes vegna nálægðar við hið
gamla vað árinnar. Síðan vann
hann í nokkur ár í pakkhúsinu
og frystihúsinu hjá Kaupfélag-
inu Þór, en hafnaði loks hjá
Vegagerðinni þar sem hann
vann aðallega við brúarsmíðar
víða um landið í rúm 30 ár eða
þar til hann hætti störfum sök-
um aldurs.
Upp í hugann kemur mynd;
tvær stelpuhnátur á þriðja ári
kjagandi út að brúnni sem þá er
í smíðum yfir Ytri-Rangá. Nú
skal heimsækja Gústa. Þar er-
um við Ella dóttir hans á ferð.
Nokkrum árum síðar liggur
leiðin yfir þessa sömu brú á leið
til Reykjavíkur. Gústi situr und-
ir stýri, við Ella erum aftur í.
Gústi notar tækifærið til að
hvetja okkur til að kveðast á;
Komdu nú að kveðast á … Gáf-
una hafði Ella erft frá föður sín-
um; ég er þeim óskyld.
Hugur Gústa var farinn að
hvarfla æ meir til æskustöðv-
anna á Þorleifsstöðum. Þangað
sem foreldrar hans höfðu flutt
árið 1918, eftir þriggja ára bú-
setu í Ölfusi, en árið 1944
brugðu þau búi og fluttu til
Hellu. Þá tók bróðir hans, Sig-
urþór, við jörðinni og bjó á
henni þar til í Heklugosinu 1947
er jörðin fór í eyði. Í einni af
mínum síðustu heimsóknum til
Gústa meðan hann var enn í
Vaðnesi, var líðandi stund farin
að hverfa honum, en minningin
um uppvaxtarárin á Þorleifs-
stöðum kom af þess meiri fersk-
leika. Hvernig bæirnir þarna
uppfrá voru alltaf svolítið út úr
en samgöngur öðruvísi þá; allt
farið á hestum og allir flutning-
ar að og frá á hestvagni. Þarna
voru gamlar götur þó uppi í
Króki væru meiri torfærur held-
ur en þegar komið væri niður á
Rangárvellina. Hann hafði gam-
an af að umgangast skepnur en
þjáðist af heymæði sem kom í
veg möguleika til búskapar.
Hann talaði um hellinn á Þor-
leifsstöðum sem notaður var
sem fjárhús og tók 80 ær að jötu
en Sæmundur faðir hans setti
jötur í þennan helli árið 1920,
meðfram veggjum báðum meg-
in. Hellirinn var meir en 40 fet
og var talið gott að það væri
rúmt fet fyrir rolluna, var þó
þröngt. Þar sem við sátum við
eldhúsborðið fór hann reiprenn-
andi með tregablandið kvæði
sem hann hafði ort um þennan
sinn hjartfólgna stað:
Inni í dalnum eyðibær
æskuspor mín varpinn geymir.
Æskuminning öldnum kær,
á æskustöðvar hugann teymir.
(Ágúst Sæmundsson)
Þannig hljómar fyrsta erindið
af fimm úr kvæði Gústa; Þor-
leifsstaðir. Eftir að hafa setið
smástund að spjalli spurði gamli
maðurinn: „Þú hefur aldrei
komið þarna uppeftir?“ Þegar
sú er við fótskör hans sat kvað
nei við, sagði hann: „Ég þarf að
fara með þig einhvern tíma upp
að Þorleifsstöðum.“ Sú ferð var
aldrei farin en það er ég viss um
að eigi ég þangað leið síðar mun
Gústi leiða mig um grónar götur
bernsku sinnar.
Ingibjörg Ólafsdóttir.
Ágúst Sæmundsson var einn
af fastamönnunum í brúarvinnu-
flokki Jónasar Gíslasonar um
langt árabil. Kjarnamenn í
flokknum voru karlar utan af
landi, vanir til vinnu og góðir í
því að bjarga sér við alls konar
aðstæður. Þeir höfðu hver um
sig sitt hlutverk, og allir sitt
naglfasta sæti í matarskúrnum,
og þurfti ekki að tala mikið þeg-
ar gengið var til verka.
Við bræður vorum svo lán-
samir að fá að vera sumarstrák-
ar í þessum flokki hver eftir
annan í rúman aldarfjórðung og
njóta leiðsagnar þessara manna.
Þeir allir, Haukur Einars,
Maggi Guðlaugs, Siggi Guðjóns,
Einar á Fit, Héðinn, Gummi á
Kvíhólma voru lykilmenn í
flokknum hver með sinn sér-
staka bakgrunn og reynsluheim
og það var eins og þeir bæru
ábyrgð á því að koma okkur til
manns.
Gústi var óþreytandi að segja
ungum mönnum til, leiðbeina
þeim í vinnubrögðum og verk-
lagi. En líka að kjafta um aðra
hluti, reyna að rækta með þeim
brageyra, minna menn á hvað
þeir hefðu það um margt gott
núna og segja frá sínum aðstæð-
um og uppvexti. Af þeim að-
stæðum mótaðist róttæk afstaða
Gústa til þjóðfélagsmála. Það
var líka tími eftir vinnu, oftast
var hægt að fá Gústa með í það
sem þeir yngri voru að bralla til
tilbreytingar, hann varðveitti
betur með sér unglinginn en
margur annar.
Nú kveður Gústi síðastur úr
þessum hópi, en Gústi var aldrei
síðastur, hann var iðinn og
kappsamur og dró ekki af sér,
þegar verkstjórinn sagði jæja
var hann fyrstur upp, tilbúinn
að takast á við ný verkefni.
Eitt af skemmtilegu verkun-
um var þegar brúarvinnuflokk-
urinn flutti, létt yfir öllum og
hasar í loftinu, við förum ekki
með að þessu sinni, en við sjáum
Gústa fyrir okkur drífa sig að
gera klárt svo hægt sé að leggja
upp í ferðalagið, nýr staður, ný
á, ný brú.
Synir hans Jónasar,
Gísli, Leifur,
Ívar og Flosi.
Ágúst
Sæmundsson
Vinskapur okkar
Lísu hófst þegar fjölskyldurnar
byggðu sömu raðhúsalengju í
Hvassaleitinu í kringum 1960.
Gunnari heitnum, manni hennar,
höfðum við Tómas kynnst á
menntaskólaárunum á Akureyri.
Við sem byggðum í Hvassleitinu
vorum á svipuðum aldri og hver
með sinn barnahóp. Hópur Lísu
og Gunnars var stærstur, 7 börn,
sex drengir og stúlka. Lísa var
glaðlynd kona en tókst af æðru-
leysi á við áföll í lífinu svo sem
sonarmissi. Það voru ófáar ferð-
irnar á milli okkar vinkvennanna
í númer 83 og 79 til að fá kaffi eða
brosa framan í sólina – þá gjarn-
an með eitthvað á prjónum til að
nýta tímann.
Við hjálpuðumst gjarnan að
við kransakökubakstur og fleira
þegar mikið lá við. Lísa sinnti
barnahópnum sínum vel, meðal
annars meðan hún straujaði gat
hún hlýtt þeim yfir skólalærdóm-
inn – konur þurftu að vera út-
sjónarsamar þegar mannmargt
var í heimili. Þegar barnabörnin
komu til sýndi hún þeim sama
áhuga og væntumþykju og nutu
börn nágrannanna og vinafólks
þess líka.
Lísa hafði frá barnæsku gam-
an af hestum og ræddi gjarnan
m.a. um ferð sem hún fór sem
telpa frá Svarfaðardal um Helj-
ardalsheiði í Hjaltadal með hesta
að sækja eldri systkini sín.
Lovísa Hafberg
Björnsson
✝ Lovísa HafbergBjörnsson
fæddist á Akureyri
27. febrúar 1925.
Hún lést á hjúkr-
unar- og dval-
arheimilinu Grund
21. maí 2013.
Útför Lovísu fór
fram frá Áskirkju
31. maí 2013.
Þegar árin færð-
ust yfir og við flutt-
um úr Hvassaleitinu
héldum við vin-
skapnum og hitt-
umst reglulega,
meðal annars áttum
við um tíma leikhús-
miða saman með
Gunnari og Heddu.
Þá tókum við upp á
því að borða saman
vikulega þegar við
konurnar í hópnum tókumst á við
krabbamein og nutum við þannig
vináttu og samfélags á erfiðum
tímum. Þessi samgangur og sam-
vinna hélst meðan kraftar entust.
Eftir að Lísa og Gunnar komu
sér upp sumarbústað í Biskups-
tungunum seint á áttunda ára-
tugnum voru þau ólöt við að bjóða
vinum sínum heim og nutum við
hjónin góðs af því og einnig okkar
vinir erlendis frá sem gjarnan
var líka boðið til þeirra. Lísa
hafði yndi af ræktun og sá þess
merki í sumarbústaðarlandinu.
Búinn var til kartöflugarður og
gerðar ýmsar tilraunir með rækt-
unina þar. Hluti garðsins var fyr-
ir eins konar „kartöfluvinafélag“
sem við Tómas vorum í ásamt
Gunnari heitnum Biering og
þeim hjónum Lísu og Gunnari.
Þetta áhugamál eldri áranna ent-
ist næstum allt árið. Eftir áramót
þurfti að ræða útsæðið. Þegar
sett var niður var skrifað skil-
merkilega hvaða kartöfluafbrigði
var á hvaða stað. Síðan þurfti að
ræða um og skrifa niður hvernig
uppskeran var og hvernig kart-
öflurnar brögðuðust þegar þær
voru fluttar í bæinn eftir hend-
inni fram á vetur og síðan hvað
ætti að gera næsta ár. Þetta var
ánægjulegur og skemmtilegur
tími.
Lísa var glæsileg kona með
stórt hjarta og átti fallegt bros
sem hún varðveitti fram á síðustu
daga. Við Tómas og fjölskyldan
öll sendum börnum Lísu og fjöl-
skyldum þeirra innilegar samúð-
arkveðjur.
Anna Jóhannesdóttir.
Við kynntumst Lovísu eða
Lísu eins og hún var alltaf kölluð
árið 1975 þegar við fluttum í rað-
hús í Hvassaleiti við hliðina á
henni og Gunnari. Lísa og Gunn-
ar áttu sjö börn, þau elstu voru í
mennta- eða framhaldsskólum
þegar við fluttum en yngstu
strákarnir voru í grunnskóla. Á
nútímamælikvarða voru stórar
fjölskyldur í öllum raðhúsunum.
Mikill vinskapur var á milli íbúa í
raðhúsunum í þessari götu. Íbú-
arnir voru allir frumbyggjar í
hverfinu og byggðu á sama tíma.
Auk þess voru þau sem byggðu
flest skólasystkin úr Menntaskól-
anum á Akureyri. Okkur fannst
það dálítið sérstakt þegar við
keyptum húsið af Kristveigu
Björnsdóttur, ekkju Jóhanns
Finnssonar sem var einn skóla-
bræðranna. Hvað Kristveigu var
mikið í mun að selja fólki sem
kæmi vel saman við nágranna
hennar. Það var eins og það væri
meira atriði en að fá gott verð
fyrir húsið. Þá vissum við að við
vorum að flytja í einstakt og sam-
heldið samfélag. Á gamlárskvöld
var farið á milli húsa og heilsað
uppá nágranna og það gat verið
mikið fjör. Margir voru músík-
alskir og spiluðu á píanó undir
söng. Það var flygill hjá Önnu og
Tómasi og einnig hjá Víkingi og
Bebbý. Flestar fjölskyldurnar
voru barnmargar og mæðurnar
heimavinnandi með sína stóru
barnahópa. Þær voru allar mjög
myndarlegar húsmæður og
ósparar á ráðleggingar til okkar
sem yngri og óreyndari vorum.
Þau voru miklir búmenn Lísa og
Gunnar. Þau veiddu lax, silung og
skutu gæsir og rjúpu. Lísa kallaði
okkur unga fólkið (við vorum
tuttugu árum yngri) og sýndi
okkur mikla umhyggju. Hún var
fljót að bjóða yngstu syni sína
Halldór og Tóta sem barnfóstrur
á kvöldin eða hafa milligöngu um
barnapössun. Einu sinni vorum
við þeim samtíða á Kanaríeyjum
og þá vildu þau endilega að við
kæmum með þeim út að borða og
buðu Tóta og Halla sem barn-
fóstrur sem við þáðum að sjálf-
sögðu.
Lísa var einstaklega geðgóð
manneskja sem öllum líkaði vel
við, hún var lífið og sálin í göt-
unni. Við söknuðum þeirra og
Önnu og Tómasar mikið þegar
þau ákváðu að minnka við sig og
flytja. Síðasta minningin um
samveru með þeim hjónum
Gunnari og Lísu var í dýrlegri
veislu hjá Önnu og Tómasi ásamt
öðrum góðum grönnum, þeim
Jóni Þorsteinssyni, Lovísu og
Gunnu Dóru. Þá elduðu barna-
börn Önnu og Tómasar, þær
Anna og Þórdís, argentínska
nautasteik fyrir okkur.
Að leiðarlokum minnumst við
Lísu og Gunnars með hlýju og
virðingu, þau voru góðir grannar.
Margrét H. Sæmundsdóttir
og Þorkell Erlingsson.
Elsku amma.
Við fengum óskemmtilegt sím-
tal frá móður okkar þar sem hún
tilkynnti okkur um andlát þitt.
Okkur var brugðið við þessar
fréttir því maður vill alltaf halda í
þá von að kallið komi ekki strax.
Um leið og við kvöddum mömmu
flugu ótal margar minningar um
kollinn á okkur. Helst ber að
nefna þær yndislegu stundir sem
við áttum heima hjá ykkur afa um
jólin, dýrmætur tími þar sem fjöl-
skyldan kom saman, borðaði, spil-
aði og borðaði meira. Þú stóðst þig
eins og hetja við að halda þessi boð
og þegar það barst fyrst í tal að þú
ætlaðir að hætta þessari hefð
fannst flestum það léleg hugmynd
þannig að þú hélst áfram. En tím-
arnir breytast og við eldumst og
jólaboðin góðu heyrðu sögunni til.
Margrét
Guðbjörnsdóttir
✝ Margrét Guð-björnsdóttir
fæddist í Bjarn-
arnesi, Kald-
rananeshr.,
Strand., 30. apríl
1928. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Höfða á Akranesi
15. maí 2013.
Útför Margrétar
fór fram frá Akra-
neskirkju 22. maí 2013.
Við söknum þeirra
enn og munum alltaf
gera en minningarn-
ar varðveitum við
um ókomna tíð.
Einnig áttum við
yndislega tíma um
áramótin heima hjá
mömmu og pabba,
óendanlega
skemmtilegur tími
þar sem mikið var
hlegið og haft gaman
og skipst á skoðunum með ára-
mótaskaupið, gott eða lélegt og
skoðanirnar voru jafnmargar og
við vorum mörg.
Þú vildir okkur barnabörnun-
um allt það besta og varst stolt af
okkur. Til að mynda gafst þú þeim
sem kláruðu framhaldsskóla stúd-
entshúfuna þegar þeim áfanga var
náð og var mikil pressa á þá sem
ekki kláruðu það. Það er mikið af
minningum sem fer í gegnum koll-
inn núna og þær varðveitum við
um ókomna tíð.
En elsku amma, nú er kallið
komið og þú ferð á annan stað,
stað þar sem elsku pabbi tekur vel
á móti þér. Þið hugið vel að hvort
öðru og verðið glöð að hittast aft-
ur. Biðjum að heilsa að sinni, elsku
amma, skilaðu kveðju til pabba og
við sjáumst seinna.
Bjarni Ingi, Guðrún
Hallfríður og Elinborg.