Læknablaðið - 15.05.2005, Blaðsíða 79

UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 58
Af dulmáli og hitamælingum
I starfsþjálfun
Reyndur deildarlæknir var með nokkra læknanema
á öðru ári í sýnikennslu á lyflækningadeild þar sem
verið var að kenna skoðun sjúklinga. Hann greindi
læknanemunum frá því að það mikilvægasta við
slíka skoðun væri að kanna lífsmörk sjúklinganna.
Svo vildi til að einn af nemunum var með glænýjan
hitamæli í vasanum og stakk honum upp í félaga
sinn til að ganga í augun á þeim sem var að kenna.
Deildarlæknirinn sagði: „Gott hjá þér, en það var
þrennt sem þú gerðir vitlaust. I fyrsta lagi gleymdir
þú að þrífa rnælinn, í annan stað gleymdir þú að
athuga hvaða hitastig stóð á mælinum áður en þú
stakkst honum upp í félaga þinn og í þriðja lagi er
þetta rassmælir.“
Dulmál fæðingarinnar
Verðandi faðir vildi ekki að vinnufélagar hans
vissu að hann ætti vinkonu og enn síður að hún
væri ófrísk eftir hann. Pegar kom að því að barns-
móðirin yrði léttari fylgdi hann henni á fæðinga-
deildina en treysti sér ekki til að vera viðstaddur
fæðinguna. Áður en hann hvarf á braut ræddi hann
við ljósmóður á vakt.
„Viltu gjöra svo vel og hringja á vinnustaðinn
minn þegar sonur minn fæðist og biðja símastúlk-
una að skila til mín „klukkan er komin“ í stað þess
að segja það beint út að ég sé orðinn pabbi.“
Barnið fæddist og barnið var stúlka. Ljósmóðirin
hugsaði með sér: Ef ég hringi í vinnuna til manns-
ins og læt skila til hans „klukkan kom ekki“ gæti
hann orðið mjög áhyggjufullur og haldið að eitt-
hvað hafi kornið fyrir barnið.“
Síðan hringdi ljósmóðirin og skilaboðin urðu
svohljóðandi: „Klukkan er komin, en pendúlinn
vantar.“
Úr ræsinu
Það var fyrir þann tíma sem allir þekktu alla á
landinu bláa að tveir lögreglumenn á eftirlitsferð
í miðbæ Reykjavíkur komu árla morguns að karl-
manni drukknum og illa til reika. Maðurinn var án
allra skilríkja og greinilega hjálpar þurfi. Pað fór
ekki milli mála að hann hafði ekki verið að drekka
áfengi í fyrsta sinn og hann var lítið gefinn fyrir af-
skipti ókunnugra. Þegar annar lögreglumaðurinn
yrti á manninn varð hann strax hinn fúlasti og neit-
aði að gefa nokkuð upp um sína hagi. Lögreglan
sá ekki annað úrræði en að koma honum undir
læknishendur á slysadeild Borgarspítala. Ekki jók
það á gleði mannsins nema síður væri og enn sem
fyrir var hann með stæla og neitaði að gefa upp
nafn, aldur, kennitölu, hemilisfang eða aðrar upp-
lýsingar um sjálfan sig.
Þegar búið var að athuga blóðþrýsting og hjart-
slátt bað deildarlæknirinn um að hann yrði mældur
og gekk það nokkuð mótbárulaust fyrir sig.
„Þrjátíu og sjö,“ sagði sjúkraliðinn yfir hópinn
sem var að stumra yfir manninunr.
„Hvert þó í heitasta," sagði þá maðurinn. „Þau
stinga einhverju upp í afturendann á inanni og
finna út hvað maður er gamall."
Lögga með bólginn botnlanga
Lögreglumaður sem var talinn til hraustustu
manna fékk magapínu og var lagður á spítala þar
sem í ljós kom að botnlanginn var bólginn. Hann
fór beint í aðgerð sem gekk vel fyrir sig. Þegar
hann var að komast til meðvitundar eftir svæfing-
una fann hann að magaverkurinn var horfinn en
t staðinn fann hann til umtalsverðra óþæginda í
brjóstkassanum. Það var engu líkara en verið væri
að rífa af honum bringuhárin. Þegar hann gat loks
hneppt frá sér sloppnum sá hann þrjá heftiplástra
af breiðari gerðinni sem voru límdir þvert yfir
vel hærða bringuna. Með feitum tússpenna stóð
skrifað: „Vona að þú hressist fljótt en hugsaðu þig
tvisvar um áður en þú tekur hjúkku aftur fyrir of
hraðan akstur."
Bjarni Jónasson
bjarni.jonasson@hg. is
Bjarni er heimilislæknir
í Garöabæ.
Læknablaðið 2005/91 475