Læknablaðið : fylgirit - 01.04.2007, Blaðsíða 48

ÁGRIP VEGGSPJALDA / VÍSINDI Á VORDÖGUM
Aðferðir: IgG mótefni gegn CbpA, Ply, PsaA og PspA voru
mæld með ELISA í átta börnum sem fengu sjúkdóminn undir
7 ára aldri og 15 börnum af sama aldri og kyni, sem báru
pneumókokka af sömu/skyldri hjúpgerðí nefkoki. Heildarmagn
immunóglóbúlina og IgG undirflokka og mannan-bindilektíns
(MBL var einnig mælt.
Niðurstöður: Ónæmisgeta allra barna í báðum hópum var
eðlileg, þau höfðu eðlilegt heildarmagn IgM, IgG og IgA m.v.
aldur, en 2/8 tilfella og 5/15 viðmiða höfðu hækkað IgE. Magn
IgGl, IgG2 og IgG4 undirflokka var innan eðlilegra marka
hjá öllum, en 1/8 tilfella og 1/15 viðmiða höfðu hækkað IgG3.
Styrkur MBL í sermi var sambærilegur milli hópa (p=0,455),
en 1/8 tilfella og 3/15 viðmiða höfðu lágt MBL (<500 mg/L).
Við upphaf ífarandi pneumókokkasjúkdóms höfðu börnin lægri
IgG mótefni gegn pneumókokkapróteinum en viðmiðin, og var
munur á styrk gegn CbpA 26-faldur (p=0,005), PsaA 4-faldur
(p=0,005), Ply 4-faldur (p=0,009) og PspA 13-faldur (p<0,001).
Mótefnin hækkuðu í kjölfar sýkingarinnar, en voru mánuði síðar
ennþá lægri en hjá viðmiðum gegn öllum fjórum próteinum.
Alyktun: Lág mótefni gegn CbpA, PsaA, PspA og Ply tengjast
áhættu á að fá ífarandi pneumókokkasjúkdóm. Virkt ónæmissvar
gegn meinvirknipróteinunum virðist skipti máli fyrir vernd gegn
ífarandi pneumókokkasjúkdómi. Skortur á mótefnum í upphafi
sýkinga getur bent til að viðkomandi prótein gegni mikilvægu
hlutverki í sjúkdómsferlinu og séu því líklega heppileg til
notkunar í bóluefni.
V 90 Hlutverk adipókína í meingerð sóra
Johnston A.1, Arndís Sigmarsdóttir2, Sverrir I. Gunnarsson2, Sigurlaug
Árnadóttir2, Steingrímur Davíðsson3, Helgi Valdimarsson12
‘Ónæmisfræðideild, Landspítala, 2læknadeild HÍ, ’Bláa Lónið Heilsulind,
240 Grindavík
andrewj@Iandspitali. is
Inngangur: Fituvefur er ekki lengur álitinn óvirk
orkubirgðageymsla heldur mögulegur áhrifavaldur í meingerð
sumra ónæmisfræðilegra sjúkdóma. Sóri (psoriasis) er algengur
sjálfsofnæmissjúkdómur er hrjáir 2% íbúa Norður Evrópu og
sýnt hefur verið að offita sem er áhættuþáttur fyrir þennan
sjúkdóm, tengist beint virkni sjúkdómsins.
Markmið: Markmið þessarar rannsóknar var því að kanna
sambandið milli offitu og sóra og þá sérstaklega þeirra
frumuboðefna sem eru að öllu eða einhverju leyti framleidd
af fituvef (adipókína), þ.e. leptín, resistín, adipónektín, IL-8 og
IL-18. Vitað er að þessi adipónektín geta haft áhrif á virkni T
frumna og sýnifrumna og þar með á virkni sórans.
Efniviður og aðferðir: Hæð, þyngd og mittismál voru mæld og
sjúkdómsvirkni metin (PASI) hjá sórasjúklingum (n=32) sem
komu til meðferðar í Heilsulind Bláa Lónsins. Blóðsýni voru
tekin úr fastandi sjúklingum fyrir og eftir UVB Ijósameðferð
og böðun í lóninu. ELISA aðferð var notuð til að mæla þéttni
leptíns, leptínviðtaka, resistíns, adipónektíns, IL-8, IL-18 og IL-
22 í sermi. Viðmiðunarhópur (n=32) samanstóð af einstaklingum
sem voru sambærilegir sjúklingunum að því er varðar kyn, aldur
og BMI.
Niðurstöður: Við upphaf rannsóknarinnar var enginn marktækur
munur á styrk leptíns, leptínsviðtaka, adipónektíns, IL-18 eða IL-
22 milli sórasjúklinga og viðmiðunarhóps. Hins vegar var þéttni
bæði resistíns og IL-8 marktækt hækkað í sjúklingahópnum
(p<0,005) og auk þess var jákvæð fylgni milli þéttni resistíns í
sermi og sjúkdómsvirkni (r=0.412, p=0,019). Við lok meðferðar
voru marktæk tengsl milli bötnunar og lækkunar á styrk IL-8 og
IL-22 í sermi. Hins vegar hækkaði IL-18.
Alyktun: Þessar niðurstöður benda til þess að sum frumuboðefni
sem uppruna sinn eiga í fituvef séu mikilvægir bólgumiðlar og
gætu verið tengdir meingerð sóra í of feitum einstaklingum.
V 91 Genatjáning í forverafrumum: Samanburður
á genatjáningu í óræktuðum blóðmyndandi forvera
frumum (CD34+) og óræktuðum bandvefsforverafrumum
(CD105+CD34+CD31 -CD45-)
Katrine Frpnsdal', Aboulghassem Shahdadfar', Xiaolin Wang1, Ólafur E.
Sigurjónsson1, Andrew C. Boquest2 Siv H.Tunheim4 Jan E. Brinchmannl)
'Institute of Immunology, Osló, 2Blóðbanka Landspítala 3Centre
for Occupational and Environmental Medicine, Rikshospitalet-
Radiumhospitalet Medical Centre, Oslo, 4Institute of Basic Medical
Sciences, Oslóarháskóla
oes@landspitali. is
Inngangur: Vitað hefur verið um tilvist blóðmyndandi
stofnfrumna og bandvefsstofnfrumna í beinmerg í áratugi.
Erfiðlega hefur gengið að einangra bandvefstofnfrumur
beint úr beinmerg í nægjanlegu magni (á frumuræktunar) til
að hægt sé að framkvæma örflögugreiningar á þeim. Nýlega
voru einangraðar fjölhæfar (sérhæfast yfir í brjósk, bein og
fituvef) bandvefsstofnfrumur úr fituvef (CD105+CD34+CD31-
CD45-) í nægjanlegu magni þannig að hægt var að gera á
þeim örflögugreiningu (cDNA microarray) og bera saman við
örflögugreiningu á CD34+ blóðmyndandi forverafrumum.
Markmið:Berasaman genatjáningarmynsturtveggjafrumugerða
með stofnfrumu eiginleika, úr mesoderm, sem ekki hafa verið
einangraðar með frumuræktun.
Aðferðir: CD34+ frumur (blóðmyndandi forverafrumur) og
CD105+CD34+CD31-CD45- frumur (bandvefsforverafrumur)
voru einangraðar með segulkúluaðferðum, RNA einangrað úr
þeim og örflögugreining framkvæmd og borin saman. Real time
PCR aðferðum var beitt til að staðfesta niðurstöður úr völdum
genum af örflögunum. Borin var saman tjáning úr þremur
einstaklingum fyrir hvora frumugerð.
Niðurstöður: Niðurstöður okkar benda til þess að í báðum
frumuhópunum er að finna gen sem hafa tengsl við
stofnfrumueiginleika. f bandvefsforverafrumunum fundust
meira af genum sem eru tengd mesoderm og ectoderm sérhæfingu
en gen sem tengjast endoderm sérhæfingu var að finna í báðum
frumugerðum. Viðtakar sem tengjast WNT og TGFþ ferlunum
var að finna í meira mæli í bandvefsforverafrumunum auk þess
sem gen sem tengjast taugamyndun voru í töluverðum mæli.
Alyktanir: Flest bendir til þess að í CD34+ forverafrumum sé
búið að slökkva á flestum genum sem tengjast stofnfrumuhæfni
en í bandvefsforverafrumum er fjöldi þessara gena tjáður. Þetta
Læknablaðið/fylgirit 54 2007/93