Tímarit Máls og menningar - 01.10.1942, Qupperneq 30

132
TÍMARIT máls og menningar
losna viö að þurfa að greiða meðlagið, svo að hann segir
undireins, að sé faktornum þetta alvara, þá sé elckert því
til fyrirstöðu, að hann fái barnið. Og faktorinn segir, að
hann skuli þá koma með sér — og það upp á stundina.
Þeir halda svo af stað, og þegar þeir koma á bæinn, þar
sem barnið var, tekur faktorinn telpuna orðalaust, sveip-
ar einhverju utanum liana og reiðir liana lieim. Hrepp-
stjóranum lét hann eftir að tala við húsbændurna.
Þetta mæltist vel fyrir og þótti skörulega gert. Og af
því mun það hafa leitt, að sagt er, að mun betur hafi verið
farið með sveitarómaga hér í hreppi eftir en áður.
En það var ekki þar með búið: Daginn eftir kemur svo
sjálfur presturinn, sem hefur frétt þetta, eða hreppstjór-
inn sagt lionum það, og gerir boð fyrir faktorinn.
Hann segir svo, presturinn, að hann sé kominn til þess
að tala við hann um þetta stúlkubarn, sem hann liafi
tekið til sín. Þegar faktorinn heyrir það, verður hann dá-
lítið þungur á brúnina, að sagt er, og varð ekki af, að liann
byði presti inn í „kamersið“ í það sinn. Þeir töluðu því
saman á „plássinu“ fyrir utan krambúðina, svo að fleiri
heyrðu til, því að þetla var einmitt i kauptíðinni.
Prestur fer að tala um, að stúlkan sé skirð og heyri til
kristnum söfnuði, og þar sem faktorinn sé sagður ann-
arrar trúar, þá viti hann ekki, livort það sé forsvaranlegt,
að liann sé látinn annast um uppeldi hennar — eða hvort
hann sé fær um að sjá henni fyrir sáluhjálplegri fræðslu
og veita lienni kristilegt uppeldi?
— Ég nú ekki vita, hvort tér kallið tat „kristilegt upp-
eldi“, tat, sem hún hafði, segir faktorinn, — ti, ef so
veri, tá ætla ég aldeles ekki neitt „kristilegt uppeldi“ at
gifa henni. En ef tér meinið hina kristna trúna, tá tér
megið hana gjerna sjálfur uppfræða, herra pastor! —
segir liann, því að hann talaði ekki islenzkuna eins vel þá,
og hann þó gerir nú orðið. — Með það varð prestur að
fara.
Nú, stúlkan — Vigdis heitir hún — ólst svo upp hjá