Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Blaðsíða 34

272
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
grýlusaga svarar að vísu ágætlega tilgangi sínum, að ala á óttanum,
þessari undirrót alls hins illa samkvæmt þúsund ára reynslu aust-
rænnar lífsspeki jafnt sem nýjustu niðurstöðum vestrænna sálvís-
inda, og hins vegar hatrinu, hinni myrkustu og meinlegustu allra
mannlegra ástríðna. Aðferðin er einföld: Sannleikanum um fyrir-
ætlanir kommúnista og hina sósíalísku þjóðfélagstilraun í Ráð-
stjórnarríkjunum er umhverft í andstæðu sína, gert er illt úr góðu,
ljótt úr fögru, logið úr sönnu, og þessi umskiptingur sannleikans
síðan magnaður svartagaldri óttans og hatursins, þangað til fram
er komin sú allsherjar vábeiða, sem á sér að vísu hvergi stað í veru-
leikans heimi, en er einmitt þess vegna því áhrifameiri þjóðarfæla
í höndum ófyrirleitinnar auðstéttar.
Oss íslendinga hefur hið borgaralega vestræna lýðræði flutt aftur
á djöflatrúar- og galdrabrennuöld á sviði stjórnmálamenningar. Með
látlausum áróðurshamförum ár eftir ár, nótt og nýtan dag, hefur
tekizt að æsa nokkurn hluta þjóðarinnar upp í haturmagnaðan sefa-
sýkisótta við einhvern draug eða djöful, sem menn kunna að vísu
enga skilgreiningu á, hafa einungis óljóslega á tilfinningunni, að sé
með einhverjum dularfullum hætti tengdur hinu skelfilega Rúss-
landi. Sleitulaust gengur áróðurskvörnin malandi í djöfuls nafni
lygi og fölsun, blekking, hræðslu og hatur með þeim árangri, að
jafnvel meðal Islendinga, þjóðarinnar sem barðist fyrir frelsi sínu
um nærfellt sjö alda skeið, kúguð undir ánauðaroki erlends valds,
er nú þegar á öðru ári eftir endurheimt fullveldisins kominn upp
trúartrylltur söfnuður hinna hræddu og hatandi, sem er þess albúinn
að varpa frelsi Iandsins í gin harðsvíraðasta auðvaldsríkis veraldar,
— albúinn að fremja sjálfsmorð af ímynduðum ótta við dauðann.
Er hér ekki dásamlegur vitnisburður um þá stjórnmálamenningu,
sem sprettur upp úr jarðvegi hins vestræna borgaralýðræðis?
Þess er að vísu skylt að geta um þá auðborgarastétt, sem hér
stendur á bak við, að henni ganga djúpstæðari hvatir til, „því budd-
unnar lífæð í brjóstinu slær“, og fyrir frelsi Islands má fá pen-
inga, — dollara. „Og föðurlandsást þeirra fyrst um það spyr, hve
fémikill gripur hún yrði, því nú selst á þúsundir þetta, sem fyrr var
þrjátíu peninga virði“. Fyrir frelsi Islands hefði líka verið hægt
að fá ríkismörk þýzk, pólitískt jafnvel ennþá tryggari gjaldmiðil,