Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Blaðsíða 75

MIKIÐ VOÐALEGA Á FÓLKIÐ BÁGT
313
— Já, er það ekki, samsinnti hann og dæsti. Það hefur ekki
kornið annað eins í allt sumar.
Smáfuglar flögruðu í kringum þau og tístu. Lítil maríuerla horfði
á þau skammt frá og lyfti stélinu í sífellu.
— Og fuglarnir, sagði hún.
— Já, en þetta eru svo lítil grey, sagði hann og henti frá sér
vindilstubbnum (Hann myndi hafa tvær í skoti á þessu færi. Tvær
rjúpur).
I fjarska heyrðu þau eitthvert glamur í grjóti.
— Getur þetta verið í fugli, spurði eiginkonan.
Hann hallaði undir flatt til að geta greint hljóðið betur, síðan
sagði hann:
— Nei, andskoti, þetta er ekki í fugli.
Svo hlustuðu þau aftur betur og stóðu grafkyrr.
— Hvað er það þá, spurði hún aftur.
— Ég skil það ekki, svaraði hann. Þetta er ekki líkt neinu hljóði.
Og þau gengu á hljóðið.
Þau gengu niður hæðina og meðfram löngum grjótvegg. Það var
gamall grjótveggur og víða hruninn. Sums staðar höfðu stakir
hnullungar oltið langt niður á grænt og loðið grasið.
Þau heyrðu, að þau nálguðust þetta einkennilega hljóð. Og allt
í einu tóku þau eftir manni, þarna skammt undan í holtinu. Hann
var að bisa eitthvað í grjótinu. Og nú áttuðu þau sig á því, að það
var frá honum, sem þetta hljóð stafaði.
Þau nálguðust manninn.
Og þegar þau komu nær, sáu þau, að þetta var mjög einkennileg-
ur maður. Hann var í slitnum og upplituðum nankinsfötum, ljós-
gulum buxum og ljósbrúnum jakka, hnepptum upp í háls, og með
þvældan, upplitaðan hattkúf á höfði. Hann var kinnfiskasoginn
og brúnamikill.
En þó að hann hlyti að hafa séð þau nálgast, hélt hann ótruflaður
áfram iðju sinni.
Áhaldið eða verkfærið, sem hann notaði, var mjög frumstætt.
Það var dálítil spýta og bognu járnröri brugðið um annan end-
ann, og hann hélt um spýtuna; hún var handfangið. Augnablik
horfðu þau á hann án þess að gefa sig til kynna. Loks sagði Einar: