Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Blaðsíða 77

MIKIÐ VOÐALEGA Á FÓLKIÐ BÁGT
315
— Klukkuna vantar nákvæmlega átján mínútur í þrjú.
Karlinn brosti nú mjög greinilega til þeirra, en brosið var líkara
misheppnaðri grettu, því hver dráttur og svipur andlitsins var gjör-
samlega máður og augun hol og upplituð. Það var eins og að grafa
upp lík, sem legið hefur lengi í jörðu.
Hjónin virtu hann fyrir sér, þar sem hann stóð og reyndi að
brosa til þeirra, og á klöppunum og steinunum í kringum hann
voru þessi tákn hans, ruglingsleg og illa gerð. Sum táknin voru
aðeins nokkur strik, önnur miklu margbrotnari, ótal strik og kross-
ar, og það var greinilegt að hann hafði unnið að þeim lengi. Utan
um stöku steina hafði hann líka sett ryðgaðar tunnugjarðir, nokk-
urs konar kórónur. Það var allt jafn óhönduglegt.
Konan þreif til manns síns og vildi toga hann burt, en hann
bandaði henni frá sér. Hann varð að hugsa sig um. Hann mátti ekki
láta þessa vitfirringu rugla sig í ríminu, fylla sig ókennilegum
flökurleika.
Hvers vegna, ætlaði hann að segja, en orðin fæddust andvana.
Eins og það væri líka hægt að spyrja þennan aumingja, hvað hann
meinti með þessu! Þvílík endemisvitleysa!
Og karlinn var farinn á nýjan leik að dangla í grjótið. Konan
flýtti sér að rífa upp súkkulaðipakkann, braut stóra plötu og sagði:
— Má ekki bjóða yður súkkulaði?
— Nei, takk, sagði karlinn. Hann snéri nú bakinu alveg að
þeim. Það var kúpt eins og á kuðungi.
— Gefðu honum peninga, hvíslaði hún hratt að manni sínum.
— Heyrið mig, maður minn, sagði Einar, viljið þér ekki þiggja
þetta af mér, og hann rétti horium tveggja krónu pening. En karl-
inn hristi bara höfuðið, mæddur af þessari ágengni.
Nokkur augnablik horfðu hjónin uppgefin á þennan sérvitring
og vitleysing, sem ekkert vissi í sinn haus og engu vildi sinna, þenn-
an fáráðling, upplitaðan af sól og regni, sem merkti þessa gráu
steina og klappir einhverjum ruglingslegum táknum, sem ekkert
vit var í.
Þau gláptu á hann eins og eitthvert undur veraldar. Og þau
reyndu að vorkenna honum. En það var ekki til neins að góna á