Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Blaðsíða 73

MIKIÐ VOÐALEGA Á FÓLKIÐ BÁGT
311
miklu skemmtilegra að hafa sumarbústaðinn hérna einhvers staðar
í nágrenninu en þarna upp frá. Það væri líka miklu þægilegra.
— Já, en það er laxinn, góða mín, gleymdu því ekki. Og eigin-
konan gat séð um leið og hann brosti, að vindillinn í munninum
á honum var orðinn mjög blautur í endann.
— Æjá, laxinn, laxinn, laxirin, hugsaði hún. Nei, engin hætta
á, að hún gleynrdi honum. Eða árniðnum. Og hún mundi eftir dög-
um, sem hún varð að bíða ein í sumarbústaðnum, og Einar stóð
úti í ánni allan liðlangan daginn og sveiflaði stönginni í ákafa.
Stundum varð hann ekki var tímunum saman og þá gat hann orðið
leiður og vondur og sagði í bræði, ég bara fer að húkka helvítið.
En stundum veiddi hann líka marga laxa, og þeir lágu í röð fyrir
framan húsið, þegar hún kom út, og maður sá í rauð tálknin, og
þeir göptu asnalega. Og Einar stóð sigri hrósandi og þerraði fingurna
í grasinu. Og þá gat hún kannski sagt í gamni, bara af því að
Einar var svo strákslega montinn, bara lil þess að segja eitthvað:
Hefurðu nú ekki húkkað neinn af þeim? Og þá hafði hún spillt allri
veiðiánægjunni, öllu sportinu, og Einar kom að því aftur og aftur,
að hann hefði veitt þá alla með tölu á heiðarlegan hátt, fair play.
Og hún var orðin dauðþreytt á þessu veiðitali, og var alveg hjart-
anlega sama hvort það var fair play eða húkk.
Já, sannarlega var engin hætta á, að hún gleymdi laxinum í bráð.
— En Einar, sagði hún og færði sig nær honum. Mér finnst svo
fallegt hérna inn við sundin.
Og hún reif pappírinn utan af súkkulaðinu fremst, braut tvær
litlar plötur og bauð Einari. En hann hristi aðeins höfuðið, og hún
setti aðra plötuna upp í sig.
— Jæja, sagði hann. Við skulum þá fara snöggvast inn að Kleppi.
Og um leið sveigðu þau út af veginum, út af þjóðbrautinni, og veg-
urinn varð verri og ósléttari. Hann hægði fyrst svolítið á sér, síðan
smájók hann hraðann aftur. Maður gat fundið að smásteinar urðu
fyrir hjólbörðunum, og þeir, sem voru tæpt, skruppu til, og sumir
smullu á bílnum.
Þegar þau komu upp á hæðina, sáu þau, að það var stafalogn á
víkinni, og Esjan speglaðist í sjónum.
Það var mjög tilkomumikið.