Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Blaðsíða 39

LÝÐRÆÐI
277
mætti verða undirbúningsstöð slíkrar árásar. Ekki virðast þessir
frómhjörtuðu æskjendur nýrrar styrjaldar láta það á sig fá, þó að
þeir kynnu með þessu að gerast meðsekir um gereyðingu stórborga
og morð milljóna á fáeinum dögum eða klukkustundum. Hins vegar
er það að athuga, að enginn getur átt það víst, að Bandaríkjamenn
eða Engilsaxar séu hinir einu vitendur leyndarmálsins um kjarn-
orkusprengjuna, en ef svo skyldi ekki reynast, þá er víst, að Reykja-
vík yrði fyrsta kjarnorkuskotmark þeirrar þjóðar, sem ráðizt yrði
á héðan af landi, er hún snerist sjálf til varnar. Það má vona sem
betur fer, að svona muni ekki fara. En vel gæti þetta orðið árang-
urinn af þeirri hugarfarsstefnu, sem flokkar og málgögn hins vest-
ræna borgaralýðræðis á íslandi hafa verið að rækta meðal fylgj-
enda sinna að undanförnu, og af hugarfarinu skuluð þér þekkja
lýðræðið, hvers eðlis það er.
Misbeiting lýðfrelsisins
Sú margháttaða stjórnmála- og siðferðisspilling, sem gerð hefur
verið að umræðuefni hér á undan, er óumflýjanleg fylgja borgara-
lýðræðisins, — auðvitað ekki afleiðing lýðréttindanna sjálfra, held-
ur misbeitingar þessara réttinda af hálfu yfirstéttarinnar og áróð-
ursgagna hennar.*
Þegar rætt er um frelsi einstaklingsins sem þjóðfélagshugsjón, þá
er auðvitað ekki átt við frelsi hans til að fremja ofbeldi á samborg-
urum sínum, svíkja, stela, myrða menn og svo framvegis, heldur
* Hér skal því engan veginn haldið fram um fulltrúa sósíalismans, að þeir
geri sig aldrei seka um óvandaðan málflutning í stjórnmálabaráttunni. En eng-
inn, sem vill viðhafa sanngirni, getur lagt sök þeirra í þessu efni til jafns við
sök hinna borgaralegu áróðursmanna. Það kann að vera, að munurinn sé ekki
ýkja mikill, þegar um einstök málefni dægurpólitíkurinnar er að ræða. Stjórn-
málaflokkur, sem tekur þátt í hinni borgaralegu þingræðisbaráttu, kemst lík-
lega ekki með öllu hjá því að markast af þeirri óráðvendni í baráttuháttum,
sem hana einkennir. Því verður þó með engu móti neitað, að það eru fulltrúar
borgarastéttarinnar, sem völlinn hasla og alla forgöngu hafa í þessu efni og
bera því siðferðisábyrgð á hinni borgaralýðræðislegu stjórnmálaspillingu. Sið-
ferðisábyrgð þeirra staðfestist enn fremur af þeirri staðreynd, að sjálfir telja
þeir þetta stjórnmálaskipulag harla gott og róma jafnvel þetta form þingræðis-
baráttunnar sem hina æðstu siðferðisfyrirmynd pólitískrar baráttu, þar sem