Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Blaðsíða 38

276
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
fyrsta verk að aflokinni stórstyrjöld að ráðast á fyr-rverandi sam-
herja sinn og vinna á honum þúsund sinnum meira níðingsverk en
unnið var á þeim sjálfum með hinni illræmdu árás á Perluhöfn.
Menn athugi, að það eru ekki andstæðingar Bandaríkjaauðvaldsins,
sem ætla því slíkt illvirki, heldur einmitt vinir þess, fulltrúar hins
vestræna lýðræðis á Islandi af tegund þeirra, sem ráða hinum borg-
aralega blaðakosti. Og enginn skyldi ætla, að árásin mundi hneyksla
þessa fulltrúa hins vestræna lýðræðis, þó að gerð yrði. Þar er
reynslan sjálf til vitnis, því að slík árás hefur þegar verið framin,
hinn 22. júní 1941, fyrirvaralaus árás án stríðsyfirlýsingar, viður-
styggilegasta ódæðisverk veraldarsögunnar. Þeir hneyksluðust ekki
þá, þessir fulltrúar hins vestræna lýðræðis, heldur sögðu, drekkum
og verum glaðir, og einn fór þegar í stað þannig á sig kominn með
fagnaðarerindi í útvarpið, þó að hvort tveggja yrði raunar enda-
sleppt, erindið og fögnuðurinn, en annar ritaði í dagblað velþókn-
anlegar hugleiðingar um það menningarhlutverk nazismans að út-
rýma sósíalismanum í ráðstjórnarríkjum verkamanna, með því að
honum reyndist ekki betur gefin spádómsgáfan en góðvildin.
En um hina nýju heimsstyrjöld þeirra er það að segja, að íslenzkir
auðborgarar og erindrekar þeirra hafa margir hverjir alls ekki far-
ið dult með þá ósk sína, von og þrá, að til hennar mætti koma sem
allra fyrst, af því að þeir þóttust þess fullvissir, að fyrir tilkomu
kjarnorkusprengjunnar mundi auðvaldið reynast sósíalismanum yf-
irsterkara í þeim átökum. Yfirleitt hefur kjarnorkusprengjan komið
óvenjulegri hræringu á ímyndunarafl þessara góðu borgara. Að
hugsa sér, hvað mörgum rússneskum kommúnistum mætti gera skil,
þó að ekki væri nema með einni slikri! Og frá þeim degi er borgin
Hirosjima var lögð í rústir af hinni vestrænu kjarnorkusprengju,
hefur talsverður hluti þeirra lifað í sælli styrjaldarvímu og vonglaðri
eftirvæntingu þess, að Bandaríki Norður-Ameríku gripu nú tækifær-
ið og hæfu kjarnorkustríð á hendur Rússum, sem hafa að vísu aldrei
gert neitt á hluta íslendinga, en hins vegar átt meginþátt í því eigi
alls fyrir löngu að bjarga frelsi þeirra sem og fjölmargra annarra
þjóða stórra og smárra frá yfirvofandi tortímingu. Þessir áhuga-
sömu stríðsmenn eru meira að segja reiðubúnir að leggja hlut í
fyrirtækið með því að selja sitt eigið föðurland á leigu, að það