Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Síða 37

LÝÐRÆÐI
275
en þar er að ræða um svo eftirtektarvert fyrirbæri, að mjög mikil
vanræksla væri að láta þess að engu getið, þegar fjallað er um þetta
vestræna borgaralýðræði.
Eins og kunnugt er, hafa skrif íslenzkra borgaramálgagna og allur
fréttaburður um alþjóðamál allt frá stríðslokum verið með þeim
hætti, að hvergi hefði verið jafnað til annars en stríðsæsinga. Heift-
arlegum árásum haturs, niðs og rógs hefur verið haldið uppi dag
hvern á víðlendasta og voldugasta stórveldi heims af öllum hinum
borgaralega blaðakosti, þar á meðal blöðum tveggja ríkisstjórnar-
flokka með blað sjálfs hins íslenzka utanríkismálaráðherra í broddi
fylkingar. Að vísu er eigi að undra, þó að hinum „ábyrgu“ mál-
gögnum lýðræðisins þyki gott undir þeim herverndarvæng, sem
leysir þau svona gersamlega frá öllum skyldum háttvísi og manna-
siða, og vilji framlengja slíka vernd til allrar eilífðar, en engum
getur fundizt mikið til um virðuleik hins vestræna borgaralýðræðis
á íslandi, er hann horfir á þvílík ærsl og skrípalæti fremstu for-
mælenda þess. Verra er þó hitt, að sé þessi „utanríkismálastefna“
auðborgarastéttarinnar og málgagna hennar krufin til mergjar,
kemur í ljós slíkt hyldýpi heimsku og skammsýni, hræsni, spillingar,
vesalmennsku, ódrengskapar og ábyrgðarleysis, að hverjum mennsk-
um manni mætti hrjósa hugur við.
Mánuðum saman hafa þessi málgögn boðað yfirvofandi styrjöld
milli stórveldanna í austri og vestri með þeim tilætlaða árangri. að
talsverður hluti almennings hefur verið haldinn nær stöðugum styrj-
aldarótta. Undirrót þessa styrjaldaráróðurs var annars vegar óska-
draumur og sannfæring um óhjákvæmileik ófriðar milli vesturveld-
anna og Ráðstjórnarríkjanna, en hins vegar sá tilgangur að hræða
þjóðina til fylgis við landssölumálið. í annan stað hafa þessar styrj-
aldarhugrenningar verið nátengdar kjarnorkusprengjunni og þeirri
trú, að Bandarikin ein (eða Engilsaxar) þekktu leyndarmál hennar
eða hefðu hana handbæra.
Nú er það deginum ljósara, að sé hernaðarstaðan slík í raun og
veru, þá getur ekki orðið um annars konar styrjöld að ræða milli
vesturveldanna og Ráðstjórnarríkjanna í náinni framtíð en árásar-
styrjöld úr vestri. Með öðrum orðum, Bandaríkin, sem þykjast til
þess kjörin að vernda frelsi og rétt, yrðu að láta það verða eitt sitt