Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Qupperneq 61

KAJ MUNK
299
legu boði sínu, að Garðbúum mundi þykja vænst um, ef Danakon-
ungur gæti haft bróður sinn Hákon VII. með sér. Kaj Munk sá
sig í anda setjast á milli konunganna í hásæti það, sem reist mundi
vegna heimboðsins í hátíðasal Garðs, með rauðu kollhúfuna á
höfðinu, sem hann hafði fengið tekna upp til marks um tign em-
bættis síns. En því miður varð ekkert úr heimsókninni, fyrr en Kaj
Munk hafði hætt hringjarastörfum — til mikilla vonbrigða fyrir
hinn konungholla stud. theol. Kaj Munk.
En annað kallaði að, og það var embættisbættispróf í guðfræði,
sem nálgaðist hröðum skrefum. Til þess að fá betra næði fluttist
Kaj Munk um misseris skeið úr borginni og settist að í Buddinge
skammt frá Kaupmannahöfn. Þar reyndi hann að lesa liðlangan
daginn í kennslubókum, sem ekki báru merki of mikillar notkunar.
Skömmu fyrir skriflegt próf sat hann við og sveittist yfir sögu
Gyðinga og rakst þar á athugasemd um Heródes hinn mikla, þar
sem höfundurinn harmaði, að Shakespeare hefði ekki komið til hug-
ar að notfæra sér þetta efni. Kaj Munk brá þegar við og fór að
semja leikrit um Heródes.
Fyrsta þættinum lauk hann þegar um nóttina, og á fimm dögum
samdi hann átta þætti. Heródes hafði vitjað hans, eins og hann
kemst sjálfur að orði, og þá varð prófið og móðir hans og Dan-
mörk og styrkveitinganefnd og prófessorarnir og danska þjóðkirkj-
an og jafnvel guð sjálfur að bíða, þangað til liann hafði veitt hinum
konungborna gesti sínum móttöku. Hann lauk þó ekki við leikritið
að þessu sinni, en fór aftur „að draga núll í hlutaveltu Nýja testa-
mentisins“.
Kaj Munk fékk þó ekki eintóm núll í prófseinkunn. Hann fékk
bæði 1. og 2. einkunn. Heppnastur var hann í skriflegri siðfræði,
en þar var verkefni hans kraftaverkið, — efni, sem hafði verið
honum hugstætt frá barnsaldri og varð síðar uppistaðan í einhverju
bezta leikriti hans.
En áður en Kaj Munk hafði lokið embættisprófi, var hann kos-
inn prestur á Vestur-Jótlandi. Um þessar mundir var mikill hörgull
á prestum í Danmörku, vegna þess að orðið hafði að sjá Suður-
Jótlandi fyrir dönskum prestum eftir sameininguna. Einn góðan
veðurdag sá Kaj Munk, að prestakallið í Vedersö í Rípa biskups-