Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Side 70

308
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
hans lítilfjörlega leiklist, kepptust nú við að heiðra minningu hans
engu síður en hinir sem áður dáðu hann.
Hitt er þó sönnu nær, að Kaj Munk var að vísu gáfað skáld og
hreinskilinn og opinskár maður, en hann hafði sína galla og þá
viðurkenndi hann sjálfur. Styrkur hans var í því fólginn, eins og
hann komst sjálfur að orði, að hann elskaði þrennt framar öllu
öðru: lífið, Danmörku og leiklistina. Hann fórnaði því bezta, sem
hann átti — list sinni — á altari lífsins og Danmerkur, og lét lífið
eins og margir aðrir góðir drengir — til þess að við hin skyldum
lifa. '
Kaj Munk hefur sjálfur kvatt hina föllnu með þessum orðum:
Drenge, I Drenge, som döde,
I tændte for Danmark i dybeste Mulm
en lysende Morgenröde.
Og Danmörk hefur lýst friði yfir sonum sínum, sem létu lífið á
örlagastundum þjóðarinnar, með orðum Grundtvigs:
Guds Fred med vore döde
i Danmarks Rosengaard.
Guds Fred med dem, som blöde
af dybe Hjertesaar.