Tímarit Máls og menningar - 01.12.1946, Qupperneq 81

UMSAGNIR UM BÆKUR
319
Kyrr ertu sær, og lostinn þögn hver þys
í þínu ríki upp til fjörusands,
horfinn á vit þíns eigin ómælz's . . .
StuSlarnir á áherzlulausum orffum eru of tíffar:
það var sjálfsagt oft einhver voðafregn
við þínar gerðir bundin . . .
því ég veit: — undir snjónum á Jóhannesarhæffum
er jörðin okkar beggja . . .
Vér fylktum voru liffi,
vér hófum mikið stríff . . .
Svona mætti lengi telja. Eða misþyrming á undirstöðuatriðum stuðlasetn-
ingar eins og þessi:
Þá steig titrandi andvarp frá brjósti ungu:
Eg er afvega leiddur . . .
Slíka hroffvirkni ætti enginn höfundur aff bjóffa lesendum sínum, allra sízt í
kvæffum sem ekki skara fram úr á öffrum sviffum. Góðskáldi sem fer vel meff
efni sitt aff öðru leyti má fyrirgefa einstaka formgalla eins og hvern annan
mannlegan breyskleika, en ljóð sem fátæk eru aff nýstárlegum hugmyndum
verffa aff minnsta kosti aff standast kröfur formsins, ef hægt á aff vera aff lesa
þau sér til annars en skapraunar.
Margt í bók Guffmundar Daníelssonar bendir til þess að hann gæti betur
gert ef hann legði meiri alúð við fágun kvæffa sinna, setti markiff hærra, gerði
sér betur ljóst hvað hann vill og til hvers hann yrkir. Þá en ekki fyrr mun þaff
koma í Ijós hvort hann á þann persónuleik og það sjálfstæffi í hugsun sem
getur hafiff hann úr hópi miðlungsmanna og gert hann aff Ijóffskáldi.
]. B.
Eyjólfur Guðmundsson: VÖKUNÆTUR.
Heimskringla. 1946.
Það þarf ekki að kynna höfund þessarar litlu bókar, svo miklum vinsældum
sem hinar fyrri minningabækur hans hafa náff. Nú hefur hann tekið upp létt-
ara hjal um sinn og segir frá nokkrum nóttum sem hann átti fyrir sjötíu árum
og því sem gerðist þá, segir þaff bömum en hefur þó sennilega fullorðna fólkiff
í huga um leiff, líkt og H. C. Andersen. Að minnsta kosti þótti mér bókin
skemmtileg og varff ósjálfrátt hugsaff til minna eigin nótta forffum tíff, þegar ég
vakti yfir vellinum heima, þótt allt væri þaff með öðrum brag en hér segir frá,
enda á annarri öld og langur vegur á milli. En mikið hlýtur þeim, sem nú em