Tímarit Máls og menningar - 01.09.1954, Síða 26

136
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
þykja vænt um það, — að öðrum kosti getur ekki listaverk orðið til.
Ymsum rithöfundum í litlum löndum þykir hlutskifti sitt ömurlegt af því
að hafa ekki vald á einhverju heimsmáli svo þeir geti samið bækur handa
gervallri veröldinni. Þetta er blekkileg ímyndun. Ég segi fyrir mig, ég
geri bækur fyrir liina fámennustu þjóð sem uppi er í heimi, og ég er
ánægður að skrifa bækur handa svo litlum hópi, af því ég þekki fólkið,
ég tel mig skilja það — að nokkru leyti, og mér þykir vænt um það. Sá
hópur sem maður ætlar bækur sínar, eða málverk, má vera eins lítill og
vill, hann þarf ekki að samanstanda af fleirum en einum manni auk
sjálfs þín, því ef þú hefur áhuga á þessari einu persónu, ef þú þekkir
hana og telur þig skilja hana og þykir vænt um hana, þá hefurðu um
leið játast lífinu og vilt að heimurinn skuli standa; og af þessari ást
þinni til einnar manneskju leiðir að þú ert listamaður sem tilheyrir ger-
völlum heimi. Og þá er ekki leingur spurt um hvort þú hafir mótað í efni
þitt hugsjónamyndir eða raunsæismyndir, — af því einu að þekkja,
skilja og þykja vænt um það fólk sem verkið er ætlað, hafa skáldinu
opnast leiðir að slagæð tímans þar sem það líf býr er eitt fær blásið anda
í listaverk.