Tímarit Máls og menningar - 01.09.1954, Side 27

ÞÓRBERGUR ÞÓRÐARSON:
Raulað við sjálfan sig
NOKKUR RÉTTLÆTINGARORÐ
Rímarinn, höfundur þessa kveðskapar, segir aldrei: „Nú langar hann
að yrkja kvæði,“ því að til þess langar hann bara aldrei. Eða: „Nú finn-
ur hann, að hann getur ort kvæði,“ því að það finnur hann aldrei. Eða:
„Nú ætlar hann að yrkja kvæði,“ því að það ætlar hann sér aldrei. Eða:
„Nú verður hann að yrkja kvæði,“ því að það verður hann aldrei. Eða:
„Nú er bezt að hátta snemma í kvöld og yrkja kvæði,“ því að það gerir
hann aldrei. Eða: „Nú skal hann ganga upp á Þuríðartind í dag, svo að
hann geti ort kvæði,“ því að í svoleiðis göngur fer hann aldrei.
Þess vegna yrkir hann aldrei gott kvæði.
En á heilsuverndargöngum sínum niðri á láglendinu, sem í júnímán-
uði taka tvo klukkutíma og sex mínútur (sléttar tvær í desember) sækir
á hann gamall barnsvani að raula fyrir munni sér kvæði skáldanna eða
eitthvað frá eigin brjósti án forms og innihalds og orða, í staðinn fyrir
að hugsa. Þá fer stundum svo, að út raulast kvæði, og þá er eins og hinn
innri maður, atmað (ekki persónuleikinn) hafi hugsað kvæðið fyrir
rímarann. En venjulega gerir það góðum skáldasiðum þann grikk, sem
atmað ætti ekki að gera, að hafa kvæðin án úthellinga hjartnæmra til-
finninga og mikilla átaka skynseminnar.
Nokkrar grunsemdir elur rímarinn í brjósti um hvatir ritstjóra Tíma-
ritsins í því að beiðast eftir að birta þetta. En rímarinn hefur aldrei litið
stórt á sjálfan sig.
Hringbraut 45, 17. júní 1954.
Rímarinn.