Tímarit Máls og menningar - 01.09.1954, Side 30

140
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Enginn þekkir auðargná
eina á sveimi fram til dala.
Eitt sinn liitti ég auðargná
eina á sveimi fram til dala.
Hún var meyja björt á brá,
blíðurík við ástarstjá.
Hjá henni ég lengi lá
í litlum hvammi á grænum bala.
Síðan veit ég að silkigná
sætast kyssir fram til dala.
Ef þú hittir auðargná
eina á sveimi fram til dala,
tjáðu’ henni þá, að sveinninn sá,
sem hjá henni forðum lá,
alltaf syrgi auðargná
alltaf þrái hvamminn bala.
Ef þú hittir auðargná
eina á sveimi fram til dala.
FAGURT SYNGUR MÓFUGLINN
Þetta kvæði, íburðarlítið, en hjartnæmt í yfirlætisleysi sínu, rímað-
ist á Hotel North í Peking snennna í októbermánuði 1952. Jóhannes
skáld úr Kötlum hjálpaði mér með tvö orð í því. Litla Ló var fyrsti túlk-
ur okkar í Kína, unaðsleg vera, eins og reyndar allt fólk, sem við fyrir
hittum í Kínaveldi. Höfundurinn gerði lag við kvæðið um leið og hann
raulaði það. Það er varíasjón af miðaldastemmu. Frú Ingibjörg Helga-
dóttir hefur sungið það fegurst allra með lystilegu undirspili á gítar.
Dr. Stefán Einarsson skrásetti það eflir söng hennar.
Alltaf þrái ég litlu Ló
er lækkar sól.
Þrái ég hennar hugarheim
og hjartaskjól.
Fagurt syngur mófuglinn, þá nálgast litla Ló.