Tímarit Máls og menningar - 01.09.1954, Síða 38

148
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
þýðingarmikið stöðvaðist með djúpum sársauka innst í honum sjálfum.
Hann fann blóðið þjóta fram í kinnar sér með svo þungum niði, að
hann verkjaði í höfuðið; og hvernig sem hann reyndi, gat hann ekki
hætt að stara, það var eins og tillit hans væri neglt við þennan eina stað.
Hann sá, að hönd hennar hvíldi á handarbaki forstjórans, sá fingur
hennar sveigjast undir lófa hans, iðandi kvika, langa og mjóa líkt og
orma í grasi. Það var eins og eitthvað herptist saman í brjósti hans, eitt-
hvað sem líktist þrýstingi eða sárum, kveljandi bruna.
Aldrei fyrr hafði hann séð þennan svip á andliti hennar, þetta undar-
lega samband gleði og sársauka, aldrei þessa litríku, biðjandi fegurð í
sægrænum augum hennar. Og þessi stund var honum eilíf og óskiljan-
lega kvalafull.
Allt í einu, og mjög hranalega, kippti forstjórinn að sér hendinni, og
leit undrandi á hana. Andartak var svipur hennar bjartur og lýsandi, en
snögglega var sem eitthvað færi úr skorðum, og yfir andlit hennar lagð-
ist köld og dauð gríma.
Meðan þetta gerðist, hafði tíminn staðið kyrr og verið sem strengdur
þráður. En nú, einmitt á þessari stund, fannst honum mildur friður
hvíla yfir öllu. Hægt og hljóðlega í djúpu, hlýju myrkri, var sem eitt-
hvað rynni af stað að nýju. Og þessi dimmi straumur fyllti huga hans
einlægu þakklæti og sárri meðaumkun. Þess vegna stóð hann á fætur.
gekk til hennar, og sagði eins blítt og hann gat:
— Ég skal skila flöskunni fyrir þig, fyrst hún er tóm.
Og hann seildist að borðinu, eins og hann ætlaði að gera þetta án
fleiri orða. Þá leit hún á hann, og augu hennar loguðu í trylltum ofsa.
— Láttu hana vera! hvæsti hún.
Hann hrökk við, og stóð náfölur fyrir framan hana.
Hún starði á hann, hann fann, að augu hennar skoðuðu hann, þukl-
uðu líkama hans með blygðunarlausri lítilsvirðingu.
Skyndilega var sem eitthvað brysti innst inni, sár og djúpur strengur,
en í staðinn fann hann til undarlegs kulda, og upp í huga hans kom lítill,
hlæjandi djöfull, sem laut yfir skrifborðið hennar, og hvíslaði:
— Veiðibjalla!