Tímarit Máls og menningar - 01.09.1954, Síða 51

SIGURD HOEL :
Stjarnan
Nóttin var niðdimm. Lágt á austurlofti mátti eygja daufan bjarma,
þar sem tunglið var falið bak við skýjaþykkni. Hvergi sást stjarna. Lág-
skýjað var og gekk á með úrsvölum regnhryðjum.
Dálítill hópur ferðamanna mjakaðist hægt eftir veginum. í farar-
broddi voru þrír menn. Spölkorn að baki þeim komu aðrir þrír og
teymdi hver sína ösnu undir þungum klyfjum. Það skvampaði í forinni
á veginum undan fótum asna og manna.
Mennirnir þrír í fararbroddi skiptust einstöku sinnum á nokkrum
orðum. A málrómi þeirar mátti heyra, að þeir höfðu gengið lengi og
voru orðnir þreyttir. Einn þeirra sagði:
— Hann er alltaf að verða lágskýjaðri og þungbúnari. Það rignir
sjálfsagt i alla nótt. Enga stjörnu að sjá. Við ættum að setjast að.
Eftir nokkra þögn svaraði annar hinna:
— Mér sýnist bjarminn af tunglinu vera heldur að aukast. Svo getur
farið, að hann heiði af sér. Og það er illskárra að vera á ferli en að setj-
ast að hérna í rigningunni.
Svo héldu þeir áfram þegjandi. Úr fjarska barst veikur bj ölluhlj ómur
frá nautpeningi, sem lá úti. Við og við eygðu þeir í fjarlægð dauft skin
af varðeldum fjárhirða.
Leið þeirra hafði legið um óbyggðar sléttur, en að lokum beygði hún
inn á milli raða lágra húsa, og brátt voru þeir staddir á torginu í litlum
bæ. Ferðalangarnir námu staðar og lituðust um.
Hvergi var ljósglætu að sjá. Það var víst liðið langt á nótt. En að eyr-
um þeirra barst mannamál eigi allfjarri. Þeir gengu á hljóðið og komu
inn í þröngt húsasund, þar sem þeir eygðu rauðleitan ljósbjarma frá
opnum dyrum. Þangað héldu þeir.
Tímarit Máls og menningar, 2. h. 1954
11