Tímarit Máls og menningar - 01.09.1954, Page 55

STJARNAN
165
það sem eftir lifði nætur. Hún hafði hvort eð var ekki borgað fyrir síð-
asta sólarhringinn.
— Eru það fátæklingar? spurðu ferðalangarnir.
— Ojá, ég held það svari því. Maðurinn er norðan úr landi og fæst
við einhverja handiðn. Þau geta varla talað — eins og annað skikkan-
legt fólk. Hann er orðinn roskinn og satt að segja hálfgerð fuglahræða,
en konan er allra lögulegasti kvenmaður. Hún hefur eignazt króa síðan
þau komu hingað. En hún er ung og hraust eins og ég veit ekki hvað —
— Við getum legið á kápunum okkar hérna á leirgólfinu, sögðu ferða-
langarnir og vildu ekki annað heyra. Gestgjafinn buktaði sig og fór.
Þeir voru einir, og nóttin grúfði umhverfis þá. Síðasta rauða glóðin
í eldstónni slokknaði, og allt varð biksvart. Hvergi nokkurn hughreyst-
andi ljósglampa að eygja.
Þeir gátu ekki sofnað. Þeim varð hugsað til heimalandsins í fjarska,
til fljótanna, skóganna, borganna, þeir rifjuðu upp fyrir sér kveðjurnar
heima, þegar þeir lögðu af stað, og þetta óralanga ferðalag — allar vöku-
næturnar, stjörnuskin og skýjaþykkni, myrkur og einsemd.
Myrkur og einsemd.
Svo risu þeir á fætur og gengu út.
Það var farið að hvessa, vindurinn svalur og hressandi. Hætt að
rigna. Himinninn næstum heiðskír. í austri, við sjónarrönd, var loftið
byrjað að grána — fyrsta árbrún hins nýja dags.
Og yfir fjárhúsinu blikaði stjarnan.
Arni Hallgrímsson þýddi.