Tímarit Máls og menningar - 01.02.1960, Síða 14

TIMARIT MALS OG MENNINCAR
NÚ FLÝGUR BLÓMIÐ GRANNA
Ekkert mun ég um œvi mína vita,
myrka, ótilbreytilega blóð.
Ei vita hverjum ég unni, hverjum ég ann,
nú jregar ég ligg hnipraður í kuðung að limum mínum
í marsvindinum morkna,
og reikna allar plágur lesinna daga.
Nú flýgur blómið granna
af greinum. Eg bíð ejtir
þolinmœði þess jlugs sem ei aftur kallast.
ANNO DOMINI MCMXLVII
Hœttir eruð þið nú að berja bumbur
við hljóðfall dauðans í öllum heimsins áttum
bak við líkkistur sveipaðar í fána,
að veita miskunnseminni sár og tár
í eyddum borgum, rústir fyrir rústir.
Og enginn heyrist hrópa lengur: „Guð minn,
hví yjirgejur þú mig?“ og engin mjólk streymir
og ekkert blóð úr stungnu brjósti. Og nú
er þið hajið fallbyssur faldar milli trjánna,
gefið okkur einn vopnlausan dag í grasi
við kliðinn í vötnunum sem áfram bœrast
og skrjáf í jerskum reyrblöðum í hári,
meðan við kyssum hana, sem okkur elskar.
Látið ei hljóma af skyndingu fyrir nóttu
hœttumerki. Einn dag, einungis einn
dag fyrir okkur, ó, jarðarinnar herrar,
áður en loftið veltist aftur og járnið
og sprenging tætir enni okkar í sundur.
Jón Oskar íslenzkaði.
4