Tímarit Máls og menningar - 01.02.1960, Side 71

UM NOKKOR BRÉF MATTHÍASAR JOCHUMSSONAR
styrkja Brandes í trúnni á mannkyn-
ið. Þeir voru nú báðir orðnir aldrað-
ir menn. Brandes orðinn bitur í skapi,
haldinn djúpri mannfyrirlitningu,
sem hann hafði ræktað á langri ævi.
Heimsstyrjöldin var voðalegasta áfall,
sem lífshugsjónir beggja þessara
manna höfðu beðið. En íslenzka
sálmaskáldið lýkur bréfi sínu til hins
gamla guðleysingja með þessum orð-
um: „Hlýðið svo að lokum á trúar-
játning mína: Við stöndum á rústum
genginnar aldar, ný öld miklu auð-
ugri og fegurri er að rísa úr sæ. Vera
má að þér eigið eftir að líta árroð-
ann, mér auðnast það ekki. En eg
segi nú samt með honum Heine bless-
uðum: „Wir werden unsre Seehunde
wieder sehen“!
Trúin á manninn stóð jafn djúp-
um rótum í séra Matthíasi og guðs-
trúin og hann stingur vart niður
penna, að hann boði ekki vinum sín-
um þessa trúarvissu. Hinn 6. desem-
ber 1914 skrifar hann Hannesi Haf-
stein þessi orð: „Jú, mér finnst mig
óra fyrir langri friðar og yndis tíð
eftir ósköpin og óskapnaðinn — því
hlýrri og bjartari daga unaðar og
samúðar, sem þessi fimbulvetur var
meira harður og í hel nístandi.“ Séra
Valdimar Briem vin sinn huggar
hann 1917 með þessum orðum: „Og
sú er mín trú — nú við ævilokin —
að býsna margt hafi þurft til batnað-
ar. Og að nú komi betri dagar og
merkilegri saga, en menn dreymir
nú.“
Að ævilokum stóð Matthías Joc-
humsson jafn keipréttur og þá er
hann orti forðum:
Sjáðu, þótt buni blóð,
blæðandi þjóðaræð,
gróðann á lífsins leið,
ljómandi manna-blóm.
61