Tímarit Máls og menningar - 01.10.1961, Síða 39

STRÍÐ OKKAR
tregðu sjálfrar sín við að leysa hin
miklu vandamál vorra tíma í sam-
ræmi við raunverulegt eðli þeirra.
Þessi tregða kemur fram á tvennan
hátt: í andkommúnisma og lcyn-
flokkahatri. Ef þjóðfélagsástandið
hefði krafizt brýnna úrbóta, mundi
þessi sýking ekki hafa verið möguleg;
en verkamannastéttinni leið ekki mjög
illa, og verzlun með afborgunarkjör-
um varð almenn í tæka tíð til að leysa
af hólmi blekkjandi hrifningu „þjóð-
frelsunarinnar“. Þetta er sjálfsagt
bezta aðferðin til að halda öreigunum
niðri: heldur auðveld lífskjör og þó-
nokkuð öryggisleysi ...
Væri ekki fremur að leita hinna
raunverulegu svikara meðal þeirra
sem auglýsa sig framsækna, en
styrkja aðgerðarleysið? Meðal þeirra
sem þykjast berjast fyrir byltingu
sem þeir hafa aldrei fundið þörf fyr-
ir, og búa hvern dag í haginn fyrir
fjendur þessarar byltingar? Því það
eru menn sem leika tveim skjöldum:
þeir þjóna gamla heiminum um leið
og þeir kyrja nýjum heimi lofsöngva.
Hvort það er með ritgerðum, fundar-
höldum, bænarskjölum eða aukablöð-
um, þá láta þeir ekki af að hamla gegn
hreyfingu sem þeir stæra sig af að
upphefja. Þeir tala um að binda enda
á stríð sem þeir sjálfir kalla tilgangs-
laust, en þeir fallast ekki á, að unnt sé
að hjálpa frönskum æskumönnum til
að neita að verða því að bráð. Þeir
ákæra nýlendustefnuna, en þeir lýsa
glæpsamlega alla raunverulega sam-
stöðu með nýlenduþjóðunum .. .
í sannleika sagt skrifa ég ekki til
að réttlæta okkur. Ég ætla að skýra
frá því hvert starf okkar hefur verið
hingað til, hvaða gildi það hefur liaft
fyrir okkur í upphafi, hver voru
vandamál okkar í þessi þrjú ár, og að
lokum hvað við hyggjumst nú fyrir.
Þegar ég hófst handa um þessa
starfsemi, var ég hvorki fyrsti né eini
maðurinn sem hjálpaði baráttumönn-
um Alsírbúa; aðrir höfðu gert það á
undan mér, enn aðrir gerðu það ann-
arsstaðar. Ég vildi síður en svo að
orð mín og allur sá hávaði sem und-
anfarið hefur verið um nafn mitt,
gæti orðið til þess að menn gleymdu
því, að ég hef aldrei haft einokun á
slíkri starfsemi og að í þessari starf-
semi taka nú þátt þúsundir og aftur
þúsundir manna — um allt Frakkland
og utan Frakklands —, en flestir
þeirra eru án tengsla við þau samtök
sem ég hér ræði um.
Á sama hátt er það mikilvægt að
það valdi ekki neinum misskilningi,
þótt ég öðru hverju noti „ég“, og það
jafnt þegar um er að ræða þau sam-
tök sem ég hef stjórnað: Það vildi
svo til að ég var til staðar, að því
slepptu hafa hinir gert allt. Hinir, sem
verða fleiri og fleiri, og máttur atvik-
anna, sem hefur knúð æ fastar á. Ég
bíð með óþreyju þeirrar stundar, þeg-
277