Tímarit Máls og menningar - 01.10.1961, Qupperneq 70

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Þar sem skemman hafði verið lá nú rekuhaus og sagarblað. Og þar sem stof-
an var stóð járnrúmið hans afa hennar.
Eg ætla að leggja mig í rúmið, hugsaði Katsénka, meðan ég bíð eftir
mömmu. Ég þarf engan kodda, heldur ekki sæng, sólin skín svo mikið. Rúmið
sést alls staðar að, og ef einhver kemur segir hann: Jahérna, hefur Katsénka
þá ekki klifrað þarna uppí, prakkarinn sá arna. Eins og við erum þó búin að
leita að henni í bílunum! Hún hugsaði ekki frekar um það en lagðist óhrædd
uppí rúmstæðið, sem trónaði á bognurn, hálfbráðnum löppum í miðju þorp-
inu. Svolitla stund þóttist hún meir að segja eiga allt þorpið ein og það hafði
hún aldrei gert áður.
Svo hálfsofnaði hún og varð ógn hrædd, svolítið í draumnum og svolítið í
alvöru. Hún grét bældum, hérumbil fullorðinslegum gráti; henni fannst sifellt
einhver vera að stjákla kringum sig í þykkum ullarsokkum, einhver, sem
læddist eins og risavaxinn köttur.
Lengi horfði hún útum smárifu milli augnalokanna. Hún hafði löng og þétt
augnhár og sá bara ofurlítinn regnboga, og hann var aftur svo fallegur, að
Kata ákvað að opna augun alveg.
Þannig komst hún að því að það var enginn að stjákla kringum rúmið,
hvorki maður í ullarsokkum né stóri kötturinn, og hátt uppyfir henni í blám-
anum rann hópur af yndislegum kindum og reifin á þeim voru hrokkin því
það var ekki búið að rýja.
Það er bezt ég líti niðrí jarðhús, hugsaði hún, þar er alltaf matur.
Jarðhúsið var í brekkunni handanvið gilið. Þangað varð maður að fara
yfir á steinbrú. Svo var stóra lyklinum stungið í skrána, og enginn komst í
jarðhúsið nema hafa stóra lykilinn. Nú var hægt að komast þangað lykillaus.
Hurðin hafði brunnið því að hér höfðu líka lekið nokkrir dropar eldblönd-
unnar.
Laukbúntin voru uppþornuð, bláleit hvítlaukshöfuðin skrælnuð. En vor-
eplin i bastnetunum höfðu ekki svo mikið sem dökknað í brunanum. Þau lágu
aftast en þangað náði eldurinn ekki.
Þessvegna tók hún með sér einn hvítlauk og tvö epli og var fegin að eiga
sjálf jarðhús; hvenær sem hana langaði að borða færi hún bara þangað, og
hún yrði aldrei svöng. Hún vissi að bakatil hékk reykt flesk, sem var bleikt í
sárið, og að á gólfinu var svínakjötspylsa og sódavatnsflaska full af villirósa-
víni, sem hvítfreyðir, og berjasaft, ólgandi eins og kampavín.
Rétt bakvið jarðhúsið var svolítill ruslahaugur. Og það var eins og einhver
horfði á mann útúr haugnum og væri með vagl í auga.
308