Tímarit Máls og menningar - 01.11.1964, Qupperneq 90

Tímarit Múls og menningar
Sveinn Víkingur segir í stuttum en greinar-
góðum formála, að sér hafi verið vandinn
ljós og hann hafi því tekizt verkið á hend-
ur „með hálfum huga“, en hókinni snéri
hann úr ensku og dönsku. Engu að síður
held ég, að um þýðingu hans sé flest gott
að segja og honum hafi tekizt allvel eftir
atvikum. Sveinn er nokkuð reyndur þýð-
andi orðinn, gengur auðsjáanlega til verks
af samvizkusemi, hefur ágætan orðaforða,
laus við alla tilgerð, en smekkvís. — Hitt
er svo annað mál, að jafnvel svo ágætan
mann geta ásótt draugar. Fyrirgefið ég
skuli nefna það, en á stöku stað í þýðing-
unni þóttist ég verða var við reimleika,
einkum í hinum myrku köflum framan af
bók. Þannig grillti ég í afturgöngu eina á
bls. 20, sem er furðu lífseig þrátt fyrir vilja
góðra manna til að kveða hana niður, og
nefnist hún Ekki Ósjaldgæft. Neðarlega á
bls. 70 minnist ég einnig að hafa séð annan
draug, tvíefldan, danskrar ættar, og heitir
sá Fyrir Augnabliki Síðan. — En þetta
sannar aðeins, að menn skulu vara sig þeg-
ar þeir afneita framhaldslífi, einnig í máls-
sögulegum skilningi, og nefni ég þetta síð-
ur en svo sem einkenni á rithætti séra
Sveins yfirleitt. Sömuleiðis má geta þess,
að prófarkalestur hefði mátt vera betri, en
hroðvirkni í þeirri iðju er þeim mun aug-
ljósari sem á líður bókina.
Það er mikill fengur að sögu þessari á
íslenzka tungu, ekki aðeins vegna þess hve
ágæt hún er í alla staði og að Ivo Andric
var okkur ókunnur áður (nema hvað við
vissum að hann hafði fengið nóbelsverð-
laun hér um árið), heldur einnig vegna
hins, að bókmenntir þjóðanna á Balkan-
skaga eru okkur lítt sem ekkert kunnar, a.
m. k. ekki þær nýrri. Saga sem þessi er um
leið þjóðlífslýsing, stórbrotin og sannfær-
andi. Ég minnist þess ekki að hafa lesið
aðra hetri í söguformi frá því ég las Krist-
ur nam staðar í Eboli, eftir Carlo Levi.
Segja mætti mér, að þegar ýmsir aðrir nó-
belshöfundar verða gleymdir muni Ivo
Andrics enn verða getið; og um leið og
önnur nýtízkulegri skáldverk síðari tíma
detta uppfyrir eigi Drinubrúarannáll hans
eftir að lifa enn um sinn. Hann hefur tím-
ann með sér.
Elías Mar.
Frönsk ljóð
ók þessi1 skiptist þannig: Fyrst er for-
máli þýðandans, þar sem hann gerir
nokkra grein fyrir þrónn franskrar nútíma-
ljóðlistar og þó einkum þeim skáldum, sem
kynnt eru í bókinni; síðan fylgja þýðingar
á nokknim ljóðum eftirtalinna sex höfunda
í þessari röð: Charles Baudelaire (5 bls.),
Comte de Lautréamont (9 bls.), Arthur
Rimbaud (23 bls.), Guillaume Apollinaire
(6 bls.), Saint John Perse (18 bls.), Paul
Eluard (7 bls.).
í öndverðum formálsorðum getur höf-
undur þess, að furðulegt sé, hve fátt hafi
verið þýtt á íslenzku úr rómönskum bók-
menntum. Er honum allmikið niðri fyrir af
þeim sökum og telur hnignun íslenzkra bók-
mennta á 14. öld og þó einkum eftir siða-
skipti beina afleiðing þess, að samband
þeirra við menningu Suðurlandaþjóða hafi
þá að mestu eða öllu leyti verið fyrir bí.
Telur hann Kaupmannahöfn og Norðurlönd
lítt hafa verið þess megnug á þessum tíma
að frjóvga íslenzkar menntir. Af þessu má
ráða, hverjum augum Jón Óskar lítur þýð-
ingarstarf sitt: að það sé öðrum þræði
brautryðjandi og næsta mikilvægt íslenzkri
menningu. Er óþarft að draga úr því. J. Ó.
er mikill unnandi rómanskrar menningar
og því trúaður á gildi hennar fyrir íslenzka.
1 Jón Óskar: LjóSaþýðingar úr frönsku.
Bókaútgáfa Menningarsjóðs. Reykjavík
1963. 119 bls.
296