Tímarit Máls og menningar - 01.11.1980, Blaðsíða 48

Tímarit Aláls og mertningar
inn í kvíarnar í héraðinu eins og úlfur, hafði drepið og rænt eins og úlfur
og laumast brott eins og úlfur án þess að spor hans yrðu rakin. Fyrir
þremur nóttum höfðu smali á nágrannabæ og sonur hans staðið þjófinn
að verki og ræninginn hafði drepið manninn en barið drenginn í rot og
komist sjálfur undan. Fólk hafði verið sent í allar áttir að leita hans, en
enginn hafði orðið hans var.
Lísa vildi heyra meira um þessa ógnaratburði, og Matthías gamli sagði
söguna aftur til þess að gleðja hana.
Það hlutu að hafa orðið heljarátök í fjárhúsinu, víða voru blóðflekkir á
leirgólfinu. Sauðaþjófurinn hafði handleggsbrotnað í átökunum, samt
hafði hann komist yfir háa girðingu með lamb á bakinu. Matthías lauk
frásögn sinni, spýtti um tönn, og sór þess dýran eið að hann skyldi fúslega
kyrkja morðingjann með eigin höndum ef hann fengi aðstöðu til. Lísa
kinkaði kolli alvörugefin og sama sinnis. Hún hafði alltaf verið að hugsa
um úlfinn í sögunni um Rauðhettu litlu og hún hafði á meðan fundið
hroll hríslast um bakið.
Konráð hugsaði um lömbin sín og háskann sem einnig gæti vofað yfir
þeim. En hann var svo sæll þennan dag að hann gat ekki óskað neinum
manni í heimi ills. Mitt í þögninni hátíðlegu sem tók við af frásögn
Matthíasar sagði hann ósjálfrátt: „Veslings skepnan!“
Lísa sneri sér stóreygð að honum. „Hvað ertu að segja?“mælti hún æf.
„Hvernig geturðu aumkað þetta illmenni? Já, amma hefur þá haft á réttu
að standa þegar hún sagði að þú værir fríhyggjumaður eða frímúrari, eða
hvað það nú var, og háskalegur samfélaginu!“ Endurminningin um
ömmu — og um allar liðnar þrengingar — gagntók hana, svo að hún
gleymdi þessum blóðuga harmleik sem hún hafði verið að heyra um.
Piltarnir komu aftur með lömbin og mennirnir tveir fóru að kanna þau
gaumgæfilega. Þeir lyftu þeim og reyndu að fá þau til þess að standa í
fæturna og litlu dýrin jörmuðu aumlega. Lísu leið illa og bóndi hennar
tók eftir því.
„Farðu nú heldur heim á leið, gæskan," sagði hann. „Þetta tekur okkur
svolítinn tíma. Gakktu bara löturhægt eftir stígnum, og svo næ ég þér.“
Jæja — óþolinmóður eiginmaður sendi hana þá heim og hafði meiri
áhuga á sauðum en konu sinni. Væri eitthvað í heimi makalausara og
302