Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Page 47

Þórarinn Eldjárn
Dundi
Þetta er Dundi! Allt í einu rann það upp fyrir mér. Þetta var hann og enginn annar,
Dundi landa, Guðmundur Öm Guðmundsson að mér heilum og lifandi. Það var alveg
augljóst núna þegar maður var loksins búinn að átta sig á því. Og það hafði ekki verið
neitt auðvelt að koma honum fyrir sig. Þvflík umbreyting á einum manni. Hamskipti
var sennilega betra orð. En ef ég pírði augun á hann gat ég þó látið gamla svipinn og
fasið koma skýrt í gegn eins og frumtexta á uppsköfnu handriti sem brugðið er undir
kvarslampa.
Og það stemmdi líka að kennarinn sem ók mér frá flugvellinum hafði einmitt
minnst eitthvað á Guðmund skólameistara. Þetta var Dundi, á því lék ekki nokkur
vafi. Og auðvitað hlaut hann að vita hver ég var. Það yrði skemmtilegt eða hitt þó
heldur að þurfa að heilsa honum og tala við hann á eftir!
***
Ég var staddur í Fjölbrautaskólanum á Helvík þar sem ég hafði verið beðinn um að
lesa upp úr verkum mínum og svara fyrirspumum á svokallaðri Fráviku nemenda.
Þema vikunnar að þessu sinni var alkóhólismi og bækumar sem ég hafði skrifað um
drykkju- og meðferðarferil minn höfðu þótt nógu forvitnilegar til að þeim væri
helgaður sérstakur þáttur í dagskrá sem nemendur höfðu tekið saman.
Það hafði orðið dálítil seinkun á fluginu og ég var ekki kominn á staðinn fyrr en
nokkm eftir að dagskráin var hafin, en það kom ekki að sök þar sem mitt framlag var
eitt af síðustu atriðunum. Ég laumaði mér inn í þéttsetinn salinn og var vísað á sæti
yst í fremstu röð. í pontunni er þá þessi reffilegi náungi að flytja ávarp, maður á aldur
við mig, á að giska hálffertugur, og ég fann það alveg um leið, að hann minnti mig á
einhvem, sem ég gat þó ómögulega áttað mig á hver væri. Að öðm leyti þurfti engan
sérlokk til að sjá það strax að þetta var skólameistarinn.
TMM 1990:3
45