Tímarit Máls og menningar - 01.12.1991, Blaðsíða 55

Óveðrið skall á í sömu mund og hún smeygði sér inn um bakdymar.
Hávaðinn sem dundi yfir var rétt eins og heimurinn væri að farast.
Eldingamar klufu himinhvolfið hver á fætur annarri og þmmumar dundu
af slíku afli að allt lék á reiðiskjálfi. Haglinu laust niður á þakið og konan
óttaðist að rúðumar brystu undan skothríðinni. Frá stofunni barst flug-
vélagnýr og angistaróp skelfingu lostins fólks. Inn um eldhúsgluggann
sló fyrir bjarma af eldi.
Nú er komið að því, flaug í gegnum huga konunnar. Innst inni hafði
hún alltaf vitað að þetta myndi ske. Hún bar hendumar yfir höfuð sér og
kreisti augun aftur en ósköpin þrengdu sér alltaf nær og nær. Vindurinn
knúði illyrmislega dyra með gluggahlerunum sem börðu húsið þunglega
að utan. Þúsundir jámaðra stígvéla marseruðu steinlagða götuna í áttina
til hennar og í garðinum urmðu eldspúandi skriðdrekar yfir nývaknaðan
gróðurinn.
„Viljiði hætta þessum djöfulgangi!“ öskraði hún af öllum mætti í
örvæntingu sinni og hné grátandi niður á gólfið.
Axlir hennar skulfu ennþá þegar hún linaði takið um höfuðið og
heyrði á milli ekkasoganna að hávaðanum var að linna. í gegnum fíngur
sér sá hún bömin standa í hnapp í stofudyrunum og stara á hana í
forundran. Þau höfðu slökkt á sjónvarpinu.
Hægt reis konan á fætur og opnaði hurðina út. Kaldur vindur reif í
hárið á henni í gættinni. Eyðileggingin var alger. Kirsuberjatrén bar svört
og nakin við ólgugráan himininn og rigningin gróf bleik blómin niður í
eðjuna. Við bóndabæinn hafði eldingu slegið niður í tré sem enn stóð í
ljósum logum. Alls staðar glampaði á élkögglana eins og tóm skothylki.
Konan leit upp undir þakskeggið og sá að annað hreiðrið var horfið.
Þrír litlir ungar lágu í forinni fyrir neðan. Tárin streymdu niður andlit
hennar þegar hún horfði á fíngerðan dúninn lemjast í regninu svo skein
í ljósbleika húðina undir.
TMM 1991:4
53