Tímarit Máls og menningar - 01.12.1991, Blaðsíða 99

væri mjúkur og góður, en Ladogin vildi ekki lax. Ég sagði að við mundum
hugsa málið yfir einum viskí og yfirþjónninn fór með pöntunina. Við
sátum þögul, þangað til þjónn var búinn að færa okkur viskíið og við
höfðum drukkið fyrstu sopana.
— Hvers vegna eru hermannamyndir á veggnum í þessu herbergi?
spurði Ladogin. Ég sat með bakið í vegginn sem Ladogin var að horfa á,
sneri mér við og sá mynd af Mannerheim á veggnum og myndir af
hershöfðingjum stríðsáranna og kaupfélagsfrömuðum eftirstríðsáranna í
trérömmum.
— Þetta eru Mannerheim og hershöfðingjar hans, sagði ég.
— Er þetta einhver skammarkrókur, sagði Ladogin. Ég benti á, að á
veggnum væru líka myndir af vinstrisinnuðum stjómarmönnum kaup-
félagasambandsins, þannig að mér væri ekki alveg ljóst, hvaða tilgangi
myndimar þjónuðu.
— Þær hafa alltaf verið þama, sagði borgarstjóri.
— Þetta hefur mér ekki verið gert áður, að Iáta mig sitja í stríðskompu,
sagði Ladogin. Hann talaði nú rússnesku við túlkinn, og túlkurinn þýddi
allt fyrir okkur, nákvæm og málefnaleg, eins og Ladogin hefði þrýst á
rofa á henni, en þegar Ladogin sagði síðan eitthvað um Mannerheim, lét
túlkurinn það óþýtt. Þegar ég spurði hana, sagðist túlkurinn ekki þekkja
orð yfir það á finnskri tungu. Borgarstjóri skipaði að þýða, að hann hefði
barist í tveimur styrjöldum með herflokkum þessa manns og verið
ánægður með herstjómina. Ladogin spurði, hvar borgarstjóri hefði barist
og hann kvaðst hafa farið beint af skólabekk í vetrarstríðið veturinn 1940
þegar bardagar vom hafnir á Viborgarflóa og komið heim úr stríðs-
bröltinu sem fótgönguliðskafteinn á jólunum 1944. Því svaraði Ladogin
engu.
— Varstu þá hækkaður í tign úr skólastrák í fótgönguliðskaftein,
undraðist Meriláinen.
— Ekki beinlínis, sagði borgarstjóri.
— En þú varst að segja það, sagði Meriláinen.
— Víst heyrðist getið um slíka menn, sagði borgarstjóri.
— Hver er hermannstign yðar núna, spurði Ladogin.
— Varaliðsmajór, sagði borgarstjóri.
Tveimur klukkustundum síðar sátu borgarstjóri og Ladogin hinir
TMM 1991:4
97