Són - 01.01.2004, Blaðsíða 100
KRISTJÁN ÁRNASON100
13 Grímur Thomsen (1934 I:197).
eftir Heine eða von Chamisso, þá leitar hann frekar lengra aftur í tím-
ann. Jafnframt er áberandi að þau skáld, sem næst Grími standa í tíma
af þeim sem hann velur sér til þýðingar snemma á ævinni, mega teljast
klassísk í anda fremur en rómantísk og því marki brennd að líta um
öxl til hinnar heiðbjörtu klassísku fornaldar Grikkja fremur en inn í
einhvern rökkvaðan hulduheim. Má í því sambandi nefna þá Goethe,
Schiller og Byron. Af þeim er það sá síðastnefndi, Byron, frelsishetja
Grikkja, sem Grímur er vitaskuld nátengdastur, eftir að hafa skrifað
um hann magistersritgerð sína. Það kemur einna skýrast fram í þýð-
ingu Gríms á kvæðinu „Grikklands eyjar“ eftir Byron sem hefst á orð-
unum:13
Grikkland! sem lista griðastað
og guðir menta skópu vje!
Hjer Föbus söng og Saffó kvað,
úr sævi fögur Delos stje —
Í ljóðinu er lýst sárum söknuði eftir glæsileika, frelsi og manndáð
hinnar grísku fornaldar, enda lætur hann gríska söngmanninn í kvæð-
inu segja:
kveðskapur minn er þetta eitt:
að gráta fyrir Grikkja-lönd
og Grikkja’ að roðna fyrir hönd.
Það er því í beinu framhaldi af þýðingum þessara höfuðskálda að
Grímur tekur til af kappi á efri árum að þýða Grikkina sjálfa og er
engu líkara en hann hafi fundið þar, ekki síður en í fornaldarsögum
norrænum, athvarf og skjól fyrir flatneskjuanda tímans. Það er at-
hyglisvert að andi hans virðist hafa sótt meira til átthaganna fyrr á
ævinni, meðan hann sem legatíonsráð spígsporaði um glæsisali og
glæsivelli Norðurálfu, en frekar í gagnstæða átt, á slóðir hinnar grísku
fornaldar, þegar hann er orðinn bóndi á Bessastöðum. Og jafnframt
kann það að hafa runnið upp fyrir honum með árunum að ýmislegt
það sem hann hóf á loft í ritgerðinni frá 1846 sem sérnorrænt væri
raunar að miklu leyti að finna einnig í hinni grísku fornöld, hvort
heldur það er stillingin, kyrrðarástríðan eða hetjulundin, en að forn-
öldin gríska hefði einnig fram yfir hina norrænu forneskju léttleikann,