Gerðir kirkjuþings - 01.01.2000, Síða 8

Engin stofnun samfélagsins getur gert kröfu til kennivalds í krafti æðri máttarvalda, hefða
eða sögu. Þjóðkirkjan reynir það ekki. Það sem gefur þjóðkirkjunni gildi og vægi á okkar
dögum er og verður umffam allt trúfesti hennar við helga iðkun og vitnisburð og
trúverðugleiki þjóna hennar og talsmanna og sú trú og bæn sem miðlað er á heimilunum.
Þar birtist reyndar þjóðkirkjan sem stærstu mannræktarsamtök þessa lands.
Við gerum okkur grein fyrir því að kristin trú er ekki lengur sá sjálfsagði þáttur í
menningu og þjóðlífi sem var forðum. Menningin verður sífellt fjölþættari og litríkari og
við sjáum okkur hluta þess fjölbreytilega vefs. En við eigum og við viljum hamla gegn
því að uppistaðan trosni og rofni.
Við sem elskum þjóðkirkjuna okkar, við skulum minnast þess að kreppa er tækifæri,
tækifæri og köllun til dáða. Hún er áeggjan til okkar sem kristið nafn viljum bera, hvar
sem við stöndum á vettvangi guðskristni, að taka höndum saman og sækja fram í bæn og
boðun og kærleiksþjónustu. Og þess vegna er er boðað til landsþings kirkjunnar um
Jónsmessu á sumri komanda, stefnumarkandi samfundar presta þjóðkirkjunnar og fulltrúa
allra sókna landsins sem býður til samtals um trú og sið á 21. öld. Þar er boðið til samtals
við samtíðina og þau samtök almannaheilla og uppeldis sem vildu eiga samleið með
þjóðkirkjunni til heilla fyrir land og lýð. Landsþing, eða öllu heldur kirkjudagar, sumir
vilja nefna það fagnaðarfúndi kirkjunnar, stefhumarkandi, ekki með ályktunum og
yfirlýsingum heldur með upplifun, samtals, bænar, söngs og fagnaðar yfir framtíðarsýn.
Eg hef heyrt raddir í þá veru að nú sé ekki tímabært að efna til slíkra samfunda og í ljósi
urnræðu sumarsins sé rétt að við prestar drögum okkur í hlé og ráðum okkar ráðum einir
og sér. Ég virði alvöruna að baki þessum viðvörunum en ég er þeim ósammála. Nú er
tími samtalsins og brúarsmíðarinnar. Nú er tími til þess að kirkjan láti það sjást og heyrast
að hún vill eiga samleið með þessari þjóð og ætlar sér veigamikinn hlut í mótun og
menningu og uppeldi nýrrar kynslóðar, ekki neðanjarðar og úti í homi, heldur á torginu, á
vettvangi dagsins.
Sagan af kristnihátíð á Þingvöllum er gömul saga og sífellt ný. Jesús sagði þessa sögu
ítrekað. Það er sagan um mann sem gjörði mikla veislu, mikla kvöldmáltíð, sparaði í
engu að gera veisluna sem best úr garði og bauð miklum fjölda. En þegar stundin rann
upp og hann sendi þjóna sína til þess að sækja boðsgestina til veislunnar þá vildu þeir
ekki koma. Þeir tóka að afsaka sig einum munni, segir guðspjallið, eða svívirtu þjónana
og jafnvel drápu. En gestgjafinn gafst ekki upp. „Veislusalurinn skal vera fullur“, sagði
hann. Og hann sendi þjóna sína út á götur og torg og lengra út á vegamótin og brautir og
gerði til að færa fátæka, örkumla, blinda og halta inn til veislunnar. Þekkjum við okkur í
þessari sögu?
Hér er fólgin dagskipunin til okkar, kirkju Krists á Islandi: Að sækja út með enn meiri
einbeitni, enn meiri atorku, enn meiri umhyggju sem biðjandi og boðandi og þjónandi
þjóðkirkja. Við skulum sækja fram með fagnaðarerindi Krists til íslenskrar þjóðar í orði
og umfram allt í verki. Þjónandi kirkja í eftirfylgd hans sem kom til að þjóna og gefa líf
sitt heiminum til lífs. Að sækja út, ekki til þess að fylla húsin okkar, prógrömmin okkar,
6