Gerðir kirkjuþings - 2005, Qupperneq 116

Lokaorð biskups íslands Karls Sigurbjörnssonar
Þegar komið er að lokum þessa Kirkjuþings þá er mér ofarlega í huga þakklæti fyrir
samveru hér, samstarf, samræðu og alla samstilling góðra krafta. Ég þakka sérstaklega
forseta og varaforsetum og starfsliði þingsins, og eins þakka ég það góða atlæti sem við
höfum notið hér. Hér höfum við setið á rökstólum, og leitast við marka leiðina fram og
greiða starfi kirkjunnar og erindi veg. Og nú höldum við héðan og heim, til verkefiianna
sem okkar bíða þar. Guð blessi þá för og heimkomu, og verkin okkar öll. A
sunnudaginn kemur er siðbótardagur, síðan allra heilagra messa. Þar á efrir
kristniboðsdagur. Dagar kirkjunnar eru markaðir af því erindi sem hún er send með.
Hvers þarfnast Þjóðkirkjan til að lifa? Við höfum fjallað um margt af því hér.
Þjóðkirkjan þarfhast fjármagns, já, og starfsfólks og stöðugilda, skipulags, starfsreglna,
laga, stjómkerfis, og húsnæðis. Og öllu því erum við kölluð til að sinna.
En framar öllu þarfiiast Þjóðkirkjan gleðinnar yfir fagnaðarerindi Jesú Krists. Hún
þarfhast bænarinnar í Jesú nafiú, hún þarfiiast þess að uppgötva æ og enn að nýju
guðspjöllin og kraft þeirrar sögu sem þar er sögð til að breyta lífi og heimi, hún þarfiiast
helga og hátíða, hún þarfnast fegurðar og birtu, ilms og yndisleika heilagleikans, hún
þarfiiast samfélags heilagrar kvöldmáltíðar, hún þarfiiast hlýrra hjartna og útréttra
handa umhyggjunnar. Hún þarfhast þess að sjá hið stóra í hinu smáa, hið sterka í því
veika, mátt mildinnar og gleði gjafmildinnar. Hún þarfnast aukins sveigjanleika til að
takast á við umbreytingar og áfoll, hún þarfnast gleði yfir fjölbreytnmni, og virðingar
við festuna. Hún þarfnast samstöðu með ríkisvaldi og grunnstofiiunum samfélagsins um
mótun hins góða samfélags og menningar. Hún þarfnast samstöðu með öðrum kirkjum
og kristnum trúfélögum og öllum góðum mönnum um hið sama, hið góða líf og
samfélag. Þjóðkirkjan þarfnast sjálfstrausts og þolgæðis, auðmýktar og virðingar fyrir
því helga og háa. Og hún þarfhast fólks með brennandi hjörtu. Hún þarfhast reynslu og
trúfesti hinna öldnu, frískleika, áræðis og spuminga bamanna, dugnaðar hinna hraustu,
samstöðu með þeim veiku, umhyggju um þá sem liggja utan vegar. Ég hef sagt það
áður og segi enn, að ég er viss um að ímynd, álit og trúverðugleiki kirkjunnar stendur
og fellur ekki síst með því hvemig hennar fólk kemur fram, já, hvemig við komum
ffam, við þau smáu og brotnu og þjáðu meðal okkar.
Framtíð þjóðkirkjunnar er komin undir trú, og trúin er gjöf Guðs, sem hann gefur, alveg
ókeypis af náð. Því emm við kölluð að miðla og greiða veg: Trú á lífið og ljósið og
daginn, sem rennur yfir dimma jörð og döpur hjörtu.
Drottin styrki oss öll í þeirri trú.
114